60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΤΣΑΓΚΑΡΑΔΑ

Ο Κώστας Τσαγκαράδας είχε γεννηθεί στη Ζαγορά το 1889 και φοίτησε στο εκεί δημοτικό σχολείο. Το 1897 εγκαταστάθηκε στη Μίνια, όπου εργαζόταν ο πατέρας του, συνεχίζοντας τις εγκύκλιες σπουδές του στο εκεί κοινοτικό σχολείο. Το 1905 πήγε στην Αλεξάνδρεια και ως το 1912 εργάστηκε ως υπάλληλος στον εμπορικό Οίκο Γ. Κανισκέρη.

Το 1908 δημοσίευσε το πρώτο του κείμενο στην αλεξανδρινή εφημερίδα ¨Ταχυδρόμος¨, μια κριτική για την ερμηνεία της Σάρα Μπερνάρ στον ¨Αετιδέα¨. Υπήρξε ¨Νεοζωϊστής¨, οπαδός της Ακαδημίας Σκληρού, της Βιβλιοθήκης του Μεταξά, της ¨λέσχης¨ του Στέφανου Πάργα και άλλων φιλολογικών κέντρων της εποχής. Το 1909 αποχώρησε από τη ¨Νέα Ζωή¨ (1904-1916, 1922-1927) και γίνεται συνιδρυτής του περιοδικού ¨Σεράπιον¨ (1909-1910), στο οποίο δημοσιεύει ηθογραφικά διηγήματα εμπνευσμένα από τη ζωή των Αιγυπτίων, απεικονίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα των φελλάχων. Ο Μανώλης Γιαλουράκης σημειώνει πως ο Τσαγκαράδας ¨έχει μια θέση πρωτοπόρου στα Αιγυπτιώτικα Γράμματα, αφού πρώτος αυτός προσανατόλισε την πεζογραφία των Αιγυπτιωτών προς τη ζωή του λαού της χώρας¨.

Μετά την επιστράτευση του στους Βαλκανικούς (1912-1914) εγκαθίσταται μόνιμα στο Ασσιούτ, ασχολούμενος με το εμπόριο βάμβακος. Μάλιστα, χρημάτισε Πρόεδρος της εκεί ελληνικής κοινότητας την περίοδο 1920-1931, καθώς και αντιπρόσωπος του Έλληνα Προξένου της Μίνιας.

Το 1924 εκδόθηκε το μυθιστόρημα του ¨Ναμπία¨, το οποίο το 1954 μεταφράστηκε και στα αραβικά (το μόνο μέχρι τότε) υπό τον τίτλο ¨Κόρη του Ασσιούτ¨, μυθιστόρημα με καθαρά αιγυπτιακή υπόθεση. Το 1925 κυκλοφορούν τα ¨Χικαγιάτ¨, διηγήματα εμπνευσμένα από τη ζωή των νομάδων και των φελλάχων, το 1946 ¨Τα προβλήματα της ξενητειάς¨, ένα χρονικό των μεταφυτευμένων βλαστών του Ελληνισμού στη Νειλόρρυτη κοιλάδα και το 1951 ¨Το βιβλίο του Πτα Χοτέπ¨ που περιέχει κείμενα του αρχαίου Αιγυπτίου σοφού και πληροφορίες για την αρχαία αιγυπτιακή λογοτεχνία. Έγραψε επίσης δύο βιογραφίες : ¨Απόστολος Γ. Κωνσταντινίδης : Σκιαγραφία ή εγκώμιον συναλλαγής σαράντα πέντε χρόνων¨ (1951) και ¨Μωχάμεντ Ναγκίμπ : Ο εθνάρχης της Αιγύπτου¨ (1953).

Μέλος της αλεξανδρινής τεκτονικής Στοάς ¨Μέγας Αλέξανδρος¨ από το 1919 και σύζυγος από το 1928 της Ευαγγελίτσας Δ. Πύργου, πέθανε στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1962.

Υ.Γ. : Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε το εξαιρετικό πόνημα της Ελένης Κονταξή ¨Κώστας Τσαγκαράδας : Ένας λόγιος της διασποράς στην Αίγυπτο του 20^ου αιώνα¨, Βόλος 2008

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

¨ΕΦΥΓΕ¨ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΠΛΑΤΩΝ ΛΑΜΠΡΟΥ

 

Είχε γεννηθεί στο Μιτ Γαμρ το 1926 και φοίτησε στην Ξενάκειο και Αμπέτειο Σχολή του Καΐρου. Το 1956 εγκαταστάθηκε στο Χαρτούμ και το 1958 στην Αθήνα. Έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής κοντά στους Εμμ. Αύγουστο, Ν. Νικολαΐδη και Γ. Χίντζογλου. Τα έργα του, επηρεασμένα από τον ιμπρεσιονισμό και τον μεταϊμπρεσιονισμό, παρουσιάστηκαν σε ατομικές εκθέσεις σε Κάιρο και Αθήνα, ενώ συμμετείχε και σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις. Ας σημειωθεί πως το 2014 έλαβε χώρα μια αναδρομική του έκθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο ¨Φλοίσβος¨ του Παλαιού Φαλήρου. Παράλληλα με τη ζωγραφική, απασχολήθηκε για τέσσερεις δεκαετίες ως γραφίστας σε μεγάλες διαφημιστικές εταιρίες. Πέθανε στα μέσα Νοεμβρίου 2022.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

ΤΟ 39^ο ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ !

 

Εν μέσω κρίσης και με τη στήριξη αγαπητών του φίλων ο καταξιωμένος ιστορικός του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού Νίκος Νικηταρίδης κυκλοφόρησε το 39^ο βιβλίο του με τίτλο ¨Το Ελληνικό Κάιρο¨.

Το βιβλίο στις 350 σελίδες του πραγματεύεται τη ζωή σε διάφορες πτυχές της καθημερινότητας των Ελλήνων του Καΐρου, οι οποίοι επέδειξαν – και τηρουμένων των αναλογιών συνεχίζουν να επιδεικνύουν – αξιόλογη δράση σε σχεδόν δύο αιώνες παρουσίας στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα, πλάι στο φίλο αιγυπτιακό λαό.

Αναλυτικότερα, την ιστορική πορεία αυτών των Ελλήνων του Καΐρου – συν εκείνων της Ηλιουπόλεως, του Ζεϊτούν και του Χελουάν που σήμερα ανήκουν πλέον στον ίδιο αστικό ιστό – παρακολουθεί το πόνημα αυτό, καταγράφοντας κοινότητες, σωματεία και σχολεία, δράσεις και πράξεις μιας μεγάλης και σημαντικής παροικίας της Αιγύπτου και του Απόδημου Ελληνισμού εν γένει, που συνεχίζει απρόσκοπτα έως τις μέρες μας την πορεία της στον πανδαμάτορα χρόνο υπό τη σκιά των Πυραμίδων.

 

Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί από τη γνωστή δημοσιογράφο και ιστορική ερευνήτρια Μαρία Αδαμαντίδου στο φιλόξενο εντευκτήριο του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων (3^ης Σεπτεμβρίου 56) – σε συνεργασία Συλλόγου Ελλήνων Καΐρου & Σ.Α.Ε. – την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου και ώρα 19:00. Την ίδια μέρα θα διατίθενται και τα βιβλία, μαζί με άλλα του συγγραφέα, ο οποίος και θα τα υπογράφει.

 

Ο ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

 

Ο πολυταξιδεμένος ποιητής Νίκος Καββαδίας (1910-1975), του ¨Μαραμπού¨, του ¨Πούσι¨ και του ¨Τραβέρσο¨, όταν πήγαινε στην Αλεξάνδρεια, έμενε στο σπίτι του θείου μου ιατρού Αλέκου Δημάκου, που ήταν φίλος του. Ζούσε τότε o πατέρας του Δημάκου, Παναγιώτης, που είχε την οκέλλα στην οδό Alexandre le Grand, και η μητέρα του, την οποία ο Καββαδίας φώναζε ¨Παναγιωτίτσα¨. Άνθρωπος με πολύ χιούμορ και αθυρόστομος – κάτι που δεν άντεχε η κυρία Παναγιώτα – ο Καββαδίας, όταν βρισκόταν στην Αθήνα έβγαινε παρέα με τον Αλέκο και τη σύζυγο του Εύα Πεδιωτάκη,  επίσης Αλεξανδρινή κι αδελφή της γιαγιάς μου, και με τον εκδότη φίλο τους Ν. Καραβία.

Τι πρωτοένιωσε όμως ο ποιητής αντικρίζοντας την Πόλη του Αλέξανδρου ; Στο ¨Πειραϊκό Βήμα¨ τις 21/2/1932 γράφει σχετικά :

¨Κάποτε όταν ήμουν μικρός, είχε πέσει στα χέρια μου, δεν ξέρω πως, ένα τεράστιο λαϊκό βιβλίο, με τον τίτλον ¨Τα απόκρυφα της Αλεξανδρείας¨  που του έλειπε η αρχή και το τέλος. Το είχα κρυμμένο σ’ ένα σεντούκι στην αποθήκη που ήταν κάτω απ’ το σπίτι μας, σε μια πληκτική επαρχιακή πόλη κι έπαιρνα κάθε τόσο από ένα φυλλάδιο για να το διαβάσω στα κλεφτά, πίσω από καμιά πόρτα, στο σχολείο την ώρα του μαθήματος, ή στον δρόμο όταν εγύριζα σπίτι μου. Καμιά φορά, όταν έλειπαν όλοι κατέβαινα αθόρυβα στην αποθήκη που μύριζε πάντα υγρασία, και κει γύρω από πράγματα παλιά και λησμονημένα, εδιάβαζα το τεράστιο βιβλίο που μου φαινόταν πιο ωραίο απ’ ό,τι ήταν, γιατί διαβάζοντάς το είχα τη συναίσθηση και τον φόβο ότι έκανα κάτι τι απαγορευμένο… Έλεγε, καθώς αμυδρά θυμάμαι, για μιαν πολιτεία μυστηριώδη, με υπόγειες στοές, γιομάτη ύποπτα σπίτια, για μια μαύρη ουσία που λεγόταν ¨χασίς¨ κι είχε παράξενες ιδιότητες και γι’ άλλα πολλά πράγματα, που τώρα τα ΄χω ξεχάσει… Ήταν ένα βιβλίο, καθώς κατάλαβα έπειτα, κοινό, χωρίς καμιάν αξία, ένα βιβλίο απ’ αυτά που διαβάζουν τα κορίτσια του λαού, τ’ απογέματα κι οι παντρεμένες γυναίκες, όταν έχουν ανία… Όμως εμένα, ενός παιδιού δέκα χρονώ, έδωσε την εντύπωση του παράδοξου και του υπερφυσικού και η λέξη ¨Αλεξάνδρεια¨ έμεινε πάντα στο νου μου συνδυασμένη μ’ αυτό το βιβλίο… Είδα την Αλεξάνδρεια μια καλοκαιρινή μέρα, σκεπασμένη από μιαν άχνην φωτός που έλεγες πως έβγαινε από εκείνην… Μου έδωσε από μακριά την εντύπωσιν μιας γυναίκας που εβαρέθηκεν ν’ ακούει εκμυστηρεύσεις και ξαπλωμένη καπνίζει όπιο και χασίς χωρίς να μεθάει. Όταν πλευρίσαμε σ’ ένα μέρος του λιμανιού,  μαζεύτηκεν έξω απ’ το πλοίο άπειρος κόσμος. Σ’ ένα κιγκλίδωμα κλεισμένο, καμιά εικοσαριά αραπάδες εργάτες έμοιαζαν με ζώα φυλακισμένα. Όταν πρατιγάραμε όλο εκείνο το πλήθος, Ευρωπαίοι, μαύροι χρυσοντυμένοι υπάλληλοι ξενοδοχείων, εβραίοι πωλητάδες ξεχύθηκαν μέσα στο πλοίο. Οι πουλητάδες πουλούσαν μέσα σε μικρές ψάθινες κόφες πορτοφόλια, τσιγάρα, μπανάνες, χουρμάδες, κομπολόγια, φωνάζοντας με μια φωνή ρυθμικήν και παζαρεύοντας ολόκληρες ώρες. Σε λίγο δεν άκουες τίποτ’ άλλο από το ρυθμικό τραγούδι των αραπάδων που φόρτωναν κάρβουνο και ξεφόρτωναν εμπορεύματα : Χεεεέλε χεεεέλε… Γιαααάλα χέλε… Χεεελέ χέλε γιά… Η Αλεξάνδρεια είναι μια πολιτεία γιομάτη κίνηση και ζωή. Έχει θαυμασίους δρόμους, ωραίες πλατείες και κήπους. Επλανήθηκα ώρες πολλές στους δρόμους της, ζητώντας να βρω την Αλεξάνδρεια του βιβλίου που διάβασα και το απόκρυφό της μυστήριο. Επήγα στα μεγάλα της καφενεία, στα αριστοκρατικά της πανσιόν μα παντού συναντούσα ¨Ευρώπη¨. Όταν εγύριζα κουρασμένος στο πλοίο  είπα την πίκρα μου σ’ έναν μαύρο καμαρότο, τον Άχμετ. Αυτός μού ΄πε δείχνοντας τ’ άσπρα του δόντια : ¨Χαβάγκα… πάρε τον έκτο ντόκο και τράβηξε ίσια πάνω. Εκεί θα βρεις αυτό που γυρεύεις ή πήγαινε στην πλατεία Μουχαμετάλη, έμπα στην οδό Ελ Φαράχτα, μέτρησε πέντε στενά και στον πέμπτο αριστερά έμπα. Δεν έχεις να χάσεις¨. Στη συνοικία που τη λένε ¨Κινένα¨, όταν πέσει το βράδυ γριές αραπίνες ξεδοντιασμένες, καθισμένες σταυροπόδι έξω από τις πόρτες τους φωνάζουνε με μια χοντρή βραχνιασμένη φωνή τούς διαβάτες. Ιαάλε για χαβάγκα !… Ουάχατ σελλίν ! Έσμα για χαβάγκα. Απ’ τις ανοιχτές πόρτες διακρίνεις μέσα σε σκοτεινές τρώγλες ξαπλωμένες γυναίκες κάθε φυλής που καπνίζουν, μασάνε καπνό, φτύνουν και χαϊδεύουν τα δάκτυλα των ποδιών τους. Στη συνοικία που λέγεται ¨Χαμομήλι¨ σε κάτι  αλατίες κρυφές, αράπηδες καθισμένοι πάνω σε λερά μαξιλάρια καπνίζουν χασίς ή τραβούν κοκαΐνη και μελαψές γυναίκες ολόγυμνες, κρατώντας το κεφάλι τους με τα χέρια χορεύουν. Άλλες τραγουδούν κάτι ξεψυχισμένα τραγούδια με την ίδια πάντοτε επωδό που σχίζουν τ΄ αυτιά σου… Στις γωνίες των σκοτεινών δρόμων στέκουνε γέροι ζητιάνοι και μικρά μισόγυμνα αραπάκια που σε τραβάν απ’ το ρούχο για να σε οδηγήσουνε κάπου… Όλα ΄κει πάνω είναι σκοτεινά και μυστηριώδη… Πηγαίνοντας στην Αλεξάνδρεια ήθελα να πραγματοποιήσω κι ένα παλιό όνειρό μου, που πολλές φορές με βασάνισε. Να γνωρίσω τον ποιητή που έχει συνδέσει το μυστήριό του με το μυστήριο της ηδονικής πόλεως, τον Κ.Π.Καβάφη. Πέρασα πολλές φορές από το σπίτι που μου είπαν πως κάθεται και τον οραματίστηκα σκυμμένον να γράφει στο σκοτεινό του δωμάτιο. Όμως δεν πήγα. Πρέπει ν’ αφήνει κανείς μιαν επιθυμία του ανεκπλήρωτη. Πρέπει κανείς να αφήνει κάτι τι να τον βασανίζει… Όταν αισθανθείς ένα πράγμα βαθιά, δεν μπορείς ποτέ καλά να το εξωτερικεύσεις. Το μεγαλύτερο μέρος το κρατεί εγωιστικά ο εαυτός σου. Αν μπορούσα να γράψω ό,τι είδα στην Αλεξάνδρεια θα γέμιζα φύλλα και φύλλα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως είναι μια πολιτεία που σα μια πεισματάρα γυναίκα κρατεί φυλαγμένο το εύκολο μυστικό της… Το βράδυ, όταν εφύγαμε, κοιτάζοντας την πολιτεία με τα πολύχρωμα φωτερά μάτια, που ελάμπανε, μου φάνηκε πως γνώρισα μέσα α’ αυτά τα γεμάτα μυστήριο μάτια της Βασίλισσας Κλεοπάτρας¨.

                                                                                                                             

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

20 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΑΡΜΑΔΩΡΟ

Νικόλα μου, περάσαν κιόλας 20 χρόνια κι αυτή η αίσθηση της έλλειψης στην ψυχή δεν λέει να φύγει. Οι κουβέντες με το ουϊσκάκι στο Σύνδεσμο, στο Galaxy, στο Gilly, η αγάπη της στενής μας φιλίας, η ανδρική αγκαλιά των καρδιών πως να ξεχαστούν…

Όπως πως να ξεχαστεί η τελευταία λέξη που άκουσα από τα χείλη σου : ¨Έντχακ !¨, ¨Γέλα !¨. ¨Μεγάλη λέξη Νίκο…¨, μου είπες, ¨…παρόλα τα προβλήματα είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να γελάς. Γι΄ αυτό σου λέω βρε  χαλασμένε : Έντχακ !¨…

Καλή αντάμωση λοιπόν, αγαπημένε φίλε !

 

Ο Νίκος Αρμαδώρος είχε γεννηθεί στη φτωχική συνοικία Μανάστρα του Καΐρου στις 25/3/1925, γιος του Ευάγγελου Αρμαδώρου από την Ίο και της Φανής Γκούμα από τη Λήμνο. Το Θέατρο τον τράβηξε από τα μαθητικά του χρόνια στην Ξενάκειο Σχολή και ως το 1962 που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα είχε λάβει μέρος σε δεκάδες ερασιτεχνικές και επαγγελματικές παραστάσεις τόσο στο Κάιρο, όσο και σε άλλες πόλεις της Αιγύπτου. Σημειώνουμε τη συμμετοχή του τον καιρό του πολέμου στο Συγκρότημα Ψυχαγωγίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στην Ελλάδα εργάστηκε ως τεχνικός ασανσέρ. Έγραψε επίσης μονόπρακτα που με τη δική του συμμετοχή ακούστηκαν από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Καΐρου, στο ελληνικό πρόγραμμα που ήταν αφιερωμένο στο Θέατρο. Διηγήματα του δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες ¨Φως¨ και ¨Ταχυδρόμος¨ (Αίγυπτος), καθώς και στο περιοδικό ¨Παναιγύπτια¨ (Ελλάδα). Το 1980 συνέγραψε και το 1992 ο Σύνδεσμος Αιγυπτιωτών Ελλήνων εξέδωσε στην Αθήνα το περίφημο μυθιστόρημα του ¨Ο Πάροικος¨, το οποίο το 2002 επανεκδόθηκε από την Ελληνική Κοινότητα Καΐρου, ενώ το 2001 είχε μεταφραστεί στα αραβικά από τον Αιγύπτιο ελληνιστή Ναΐμ Αττέγια. Ο Saad el Din έγραψε στην αγγλική και αραβική έκδοση της μεγαλύτερης εφημερίδας της Αιγύπτου ¨Al Ahram¨ πως ο ¨Πάροικος¨ ¨είναι ένα παράδειγμα για το πώς η Αίγυπτος, αντί να είναι ένα εξωτικό φιλολογικό θέμα ή ένας σαγηνευτικός ταξιδιωτικός προορισμός, μπορεί επίσης να εισέλθει στο ευρωπαϊκό πνεύμα, διαποτίζοντας όχι μόνον την εσωτερική χαρτογραφία της ζωής του, αλλά και το πνεύμα με το οποίο την καταγράφει, ως ένας ταξιδιώτης που ήρθε για να μείνει ¨. Επίσης, η πρέσβης της Αιγύπτου στην Αθήνα Dr Magda Shahin παρουσιάζοντας το βιβλίο σημείωνε πως ¨απ΄ την πλησίον γνωριμία του συγγραφέα με το λαό της Αιγύπτου, παρέχει μια εικόνα που δεν τη γνώρισαν ούτε οι Αιγύπτιοι¨. Εμείς πιστεύουμε πως αν οι σελίδες αυτού του βιβλίου, μέσα στις οποίες εξελίσσεται η ιστορία ενός ανθρώπου, μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε μέρες, τόσες όσες κι αυτές που αντίκρισαν την πορεία της ελληνικής παρουσίας στην Αίγυπτο στο διάβα του χρόνου, τότε θα είχαμε στα σίγουρα την ιστορία του Αιγυπτιώτη Έλληνα γραμμένη με τρόπο λογοτεχνικό. Σε επιμέλεια Ν. Νικηταρίδη κυκλοφόρησαν το 2002 το βιβλίο του ¨Το αφιόνι της πόλης και άλλα διηγήματα¨ και το 2007, μετά το θάνατο του, η ποιητική συλλογή ¨Λόγια αγάπης και όχι μόνο¨, με φροντίδα της συζύγου του Ελένης Αρμαδώρου. Ως μέλος για χρόνια τόσο της επιτροπής πολιτιστικών, όσο και του περιοδικού ¨Παναιγύπτια¨ του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων είχε επιδείξει αξιοσημείωτη δράση. Πέθανε στις 4/12/2002.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

 

¨ΕΦΥΓΕ¨ Η ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΙΣΣΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ

Η Μαργαρίτα Λαμπρινού είχε γεννηθεί στην Αίγυπτο το 1925-26. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην Ελλάδα, όπου γνώρισε τον Γιαννούλη Σαραντίδη, ο οποίος διέκρινε το ταλέντο της και της έδωσε τα πρώτα μαθήματα θεατρικής τέχνης. Μετά τον πόλεμο επέστρεψε στην Αίγυπτο με την οικογένεια της, όπου και συμμετείχε σε διάφορες ερασιτεχνικές παραστάσεις της παροικίας, όπως το 1952 στον ¨Αποστάτη¨ του Ευ. Κολέτσου στην Ελληνική Λέσχη Ισμαηλίας. Αργότερα, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Δραματική Σχολή Χρήστου Βαχλιώτη, αποφοιτώντας το 1961.

Στο θέατρο εμφανίστηκε σε ρόλους σημαντικών θεατρικών έργων, συνεργαζόμενη με το Εθνικό (1973-1989), το θίασο Μυράτ, το Πειραματικό θέατρο της Μαριέττας Ριάλδη, το Αρχαίο Αττικό Θέατρο, την Ελληνική Λαϊκή Σκηνή, το θίασο Αλίκης Θεοδωρίδου κ.ά., χωρίς να διστάσει να συμμετάσχει και σε επιθεωρήσεις.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε σε 9 ταινίες, από το 1954 (¨Χαρούμενο ξεκίνημα¨) ως το 1984, σε δύο παραγωγές του νέου ελληνικού κινηματογράφου (¨Λούφα και παραλλαγή¨ και ¨Ξαφνικός έρωτας¨).

Στην τηλεόραση έπαιξε σε διάφορες σειρές των κρατικών καναλιών, όπως ¨Αφροδίτη¨ (1977-78), ¨Ανάμεσα σε τρεις γυναίκες¨ (1982-83), ¨Οι αξιόπιστοι¨ (1982), κ.ά., ενώ συμμετείχε και σε δέκα παραστάσεις του ¨Θεάτρου της Δευτέρας¨ (1972-1981).

Είχε γράψει ποιήματα (¨Χωρίς αρχή και δίχως τέλος¨), μυθιστορήματα (¨Όταν ανθίζουν οι Κέδροι¨) και θεατρικά έργα (¨Η μάνα μου η γη¨, ¨Ο ήλιος του μεσονυχτίου¨).

Είχε παντρευτεί δύο φορές τον ηθοποιό Σταύρο Ξενίδη, ενώ η κόρη της Αλέκα Λαμπρινού (1955-2022) ήταν επίσης ηθοποιός.

Έφυγε από τη ζωή στις 2/11/2022, λίγους μήνες μετά το παιδί της…

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ