ΕΝΑΣ ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΒΙΩΣΕΙ 

ΤΟΝ ΚΟΛΟΣΣΟ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

Ο Γεώργιος Μπαρμπούτης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1956. Το 1973 εισήχθη στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Πειραιά απ΄ όπου και αποφοίτησε εργαζόμενος παράλληλα στην εταιρεία ΠΥΡ-ΚΑΛ Α.Ε. του Ομίλου Επιχειρήσεων Μποδοσάκη. Το 1980, με υποτροφία του Ιδρύματος Μποδοσάκη, μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στη Νέα Υόρκη των Η.Π.Α., όπου φοίτησε στο Wagner College και στο Pace University αποκτώντας αντίστοιχα Μ.Β.Α. και Post Master΄s C.Α.G.S.B. και εξειδικεύθηκε στους τομείς του Management και International Marketing Επικοινωνίας.

Από το 1986 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στο χώρο του τουρισμού εργαζόμενος στον Όμιλο Ξενοδοχειακών Επιχειρήσεων Β. Α. Καμπουράκη (Ξενοδοχεία Mediterranean και Rodos Palace Resort & International Convention Center), όπου διατηρεί την θέση του Group Director of Marketing & Corpοrate Communications, ενώ ταυτόχρονα είναι μέλος των Διοικητικών τους Συμβουλίων.

Το 1988, μετέβη στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε διετές μεταπτυχιακό στον τομέα της Διοίκησης Διεθνών Ξενοδοχειακών και Τουριστικών Επιχειρήσεων, στο ΙΜΗΙ τμήμα των Πανεπιστημίων Cornell University & ESSEC (Ecole Superieure des Sciences Economiques et Commerciales), απ΄ όπου και του απονεμήθηκε ο τίτλος του M.P.S. (Master of Professional Studies).

Είναι επίσης κάτοχος του μεταπτυχιακού διπλώματος Μ.Sc. από το ALBA (Graduate Business School) στον τομέα της Στρατηγικής Διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού και υποψήφιος Διδάκτωρ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθήνας. Έχει δώσει διαλέξεις στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, σε Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και σε Οργανισμούς όπως ο Σ.Ε.Τ.Ε. και η Ε.Ε.Δ.Ε. και έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε συνέδρια σε θέματα που αφορούν στους τομείς της στρατηγικής του σύγχρονου management των επιχειρήσεων, του marketing του συνεδριακού τουρισμού, της ανταγωνιστικότητας και της καινοτομίας.

Έχει διατελέσει αντιπρόεδρος και ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Παραρτήματος του SITE (Society of International Travel Executives), μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΡΟΔΩΝ Α.Ε., μέλος της Επιστημονικής Ομάδας Τουρισμού του Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου, επικεφαλής της Επιτροπής Προβολής της Ένωσης Ξενοδόχων Ρόδου καθώς και μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Marketing της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων.

Το 1999 υπήρξε πρωτεργάτης της καινοτόμου πρωτοβουλίας για τη δημιουργία ενός σύγχρονου έργου χιλιετίας οπτικής και εκδοχής 21ου αιώνα, εμπνευσμένου από το αρχαίο θαύμα του Κολοσσού της Ρόδου και αφιερωμένου στις πανανθρώπινες αξίες της παγκόσμιας ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών, έχοντας σαν στόχους την αξιοποίηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και την υλοποίηση ενός μεγάλου οράματος ειρήνης στην περιοχή της Μεσογείου. Η συγκεκριμένη αυτή πρόταση της οποίας υπήρξε εισηγητής υπεβλήθη στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ροδίων, αποσπώντας ομόφωνο ψήφισμα. Από το έτος 1999 και μετά ενεργώντας με την ιδιότητα του εκπροσώπου έργου Κολοσσού του Δήμου Ρόδου αλλά και του μέλους της Επιστημονικής Ομάδας Τουρισμού του Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου, έχει υποστηρίξει το εγχείρημα με πλειάδα εισηγήσεων σε διεθνή συνέδρια και fora, έχει προβεί σε εκτεταμένη αρθρογραφία επί του θέματος στον Τύπο και έχει συντελέσει σε διάφορες φάσεις προτεινόμενης υλοποίησης του.

Όπως περιγράφει χαρακτηριστικά ο ίδιος το όλο εγχείρημα : ¨Η ιδέα αφορά στη δημιουργική αναβίωση και στον καινοτόμο ανασχεδιασμό του αρχαίου θαύματος του Κολοσσού σε ένα σύγχρονο αρχιτεκτονικό έργο του 21^ου αιώνα, το οποίο θα αναδείξει τα ανεκτίμητα άυλα χαρακτηριστικά και τις συμβολικές αξίες του μυθικού μνημείου. […] Υπέρτατη πρόκληση και όραμα του εγχειρήματος είναι να προωθήσει την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά και να εδραιώσει τη Ρόδο ως έναν εξέχοντα πολιτιστικό και διπλωματικό προορισμό. Το νέο έργο φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα τουριστικό-αρχιτεκτονικό ορόσημο, ένα πολιτιστικό επίτευγμα του νέου αιώνα, ενσωματώνοντας ένα σύγχρονο θεματικό μουσείο, ένα αρχαιολογικό ερευνητικό και διεθνές συνεδριακό κέντρο, καθώς επίσης και μια ουδέτερη έδρα ειρήνης στην περιοχή της Μεσογείου, όπου αυτή διακυβεύεται καθημερινά. Προς την κατεύθυνση αυτή δημιουργήθηκε ένας ¨Οδικός Χάρτης¨ προκειμένου να προσδιοριστεί το πλαίσιο για την ιδεατή διάδοση και υλοποίηση του εγχειρήματος, ως έργου αξιομνημόνευτής προσφοράς της Ρόδου και του διαχρονικού ιδεώδους του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα¨.

Πηγές : ¨Η Ροδιακή¨, Ρόδος 23/2/23 – colossusproject.org

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΝΙΚΟ ΑΒΡΑΜΙΔΗ

          Ήταν τέτοιον καιρό το μακρινό 2001, Απόκριες, που σ΄ ένα Γεύμα Αγάπης του Συνδέσμου μας, μέλη και οι δυο του Δ.Σ. του τότε, μετά από μπόλικες φελάφες που τις λάτρευε και μερικά ποτήρια μπύρας, είπαμε να μασκαρευτούμε πρόχειρα για το καλό, εξού και η φωτογραφία.

          Άλλη μια φωτογραφία με πολυαγαπημένο φίλο, άλλο ένα θλιβερό θυμητάρι, αφού ο γεννηθείς στην Αλεξάνδρεια το 1939, απόφοιτος της Σαλβαγείου Σχολής, λογιστής και πρώην Πρόεδρος των Σαλβαγειωτών της Αθήνας Νίκος Αβραμίδης αποφάσισε να φύγει από κοντά μας τις φετινές Αποκριές, στις 21 του Φλεβάρη του 2023…

          Αλεξανδρινός, γλυκός, προσηνής, αγαπητός, χιουμορίστας, ευγενικός, τζέντλεμαν, βέρος Αιγυπτιώτης δηλαδή, ο Νίκος ήταν ένας πραγματικός φίλος, μ΄ έναν καλό λόγο πάντα στα χείλη και με την ¨αγωνία¨ κάθε του Αγίου Νικολάου να με προλάβει και να πάρει πρώτος τηλέφωνο. Ένας αληθινός φίλος, πλάι μου στις μικρές και μεγάλες στιγμές, στις χαρές και στις λύπες, μοιραστήκαμε τόσα πολλά, τόσα απογεύματα και βραδιές στο Διοικητικό Συμβούλιο και στα φαγοπότια στο εντευκτήριο του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων.

          Ένας αγαπημένος φίλος, που χάθηκε κι αυτός στο φύσημα του ανέμου που ενώνει πάνω από τη θάλασσα τις δύο πατρίδες, κι η σκιά του να περιδιαβαίνει πια και παντοτινά την προκυμαία του Πειραιά και την αλεξανδρινή Κορνίς…

          Αντίο Νίκο μου, φίλε της καρδιάς μου, και καλή αντάμωση σ΄ ένα ομορφότερο επέκεινα…

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

 

ΤΟ ΣΟΥΕΖ ΔΑΚΡΥΖΕΙ

30 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΝΤΙΝΟ ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗ

Ο Κωνσταντίνος Νικηταρίδης γεννήθηκε στο Σουέζ το 1929, γιος του Νικήτα Νικηταρίδη από τη Χάλκη και της Ειρήνης Μιχελή από τη Σύμη. Μετά τη μετακόμιση της οικογένειας του στην Αλεξάνδρεια, κάθε Πάσχα και καλοκαίρι συνήθιζε να επιστρέφει στο Σουέζ, όπου ζούσαν πάμπολλοι συγγενείς του, όπως ο Νίκος Νικηταρίδης, παλιός τερματοφύλακας της ποδοσφαιρικής ομάδας ¨Greek-Suez¨ και Seh el Khara της περιοχής.

Άρχισε το Δημοτικό στο Λύκειο Λαγκάνη και το τελείωσε στην Πρατσίκειο  (1937 - 1942), έκανε ένα χρόνο στο Αβερώφειο (1943) και από το 1944 - 1947 ακολούθησε αγγλικές σπουδές στην English Academy παίρνοντας το British Academy Certificate. Συνέχισε με γαλλικές σπουδές, από το 1947 - 1949 στο College Saint-Mark (με Prix d΄ Honneur και Diplome Moyen d΄ Instruction Religieuse) και από το 1949 - 1950 στο Lycee Francais d΄ Alexandrie.

Από τις 16/12/1952 - 15/4/1953 απασχολήθηκε στην 9^th Base Ammunition Depot (British Army, Suez Canal Zone) και το 1953 προσελήφθη στη Lloyd΄s Registed of Shipping (Suez Office), εταιρία στην οποία συνέχισε να εργάζεται και μετά το 1966, χρονιά που επαναπατρίστηκε, μέχρι και τη συνταξιοδότηση του.

Την περίοδο 1965 - 1966 ήταν ανταποκριτής της εφημερίδας ¨Φως¨ (Καΐρου) στο Σουέζ. Από μικρός δε, ασχολήθηκε με τον Προσκοπισμό. Το 1960 του απονεμήθηκε το έμβλημα του Χρυσού Ιωβηλαίου, το 1962 του δόθηκε προσωρινή εντολή διοίκησης ως Έφορος παρά την Τ.Ε. Σουέζ & Πορτ-Τεουφίκ και το 1964 μετάλλιο Ευδοκίμου Υπηρεσίας από το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων για την επί σειρά ετών ευδόκιμη, συνεχή και αποδοτική του υπηρεσία στο Σώμα.

Μετά τον επαναπατρισμό, πρώτος μεταξύ των Ελλήνων συνυποψήφιων του, του δόθηκε το 1972 η άδεια από το International College (London) να οργανώνει και να διευθύνει τις εξετάσεις του κολεγίου στην Ελλάδα. Πέθανε το 1993.

Το 1955 παντρεύτηκε στην Αλεξάνδρεια την Φωτεινή Ιωαννίδου και κατόπιν εγκαταστάθηκαν στο Σουέζ. Αξίζει να σημειωθεί η για μια περίπου 15ετία ενασχόληση του ζεύγους Νικηταρίδη με τα ερασιτεχνικά θεατρικά δρώμενα του Σουέζ, όπου ως συγγραφείς, ηθοποιοί και σκηνοθέτες συμμετείχαν σε πλήθος έργων ανεβασμένων από και υπέρ σωματείων, αδελφοτήτων και λοιπών σουεζιανών ιδρυμάτων, καθώς και του Προσκοπείου, παραστάσεις που ένωναν με αγάπη και θέληση όσους συμμετείχαν σ΄ αυτές τις προσπάθειες, φέρνοντας το Σουέζ σε θεατρικό επίπεδο εφάμιλλο των μεγάλων παροικιών της Αιγύπτου.

Ο Ντίνος Νικηταρίδης ασχολήθηκε με το θέατρο από την Αλεξάνδρεια, όπου συμμετείχε ως ηθοποιός τουλάχιστον από το 1949 σε παραστάσεις όπως : ¨Τ΄ αρραβωνιάσματα¨ (Αλεξάνδρεια 1949), ¨Βρυκόλακες¨ (Αλεξάνδρεια 1950), ¨Μήδεια¨ (Αλεξάνδρεια 1951), ¨Το Μπουρίνι¨ (Αλεξάνδρεια 1951), ¨Πέρσες¨ (Αλεξάνδρεια 1951), ¨Πόθοι κάτω από τις λέσχες¨ (Αλεξάνδρεια), ¨1941 στα Χανιά¨ (Αλεξάνδρεια), κ.ά. και στο Σουέζ : ¨Τ΄ αρραβωνιάσματα¨ (Σουέζ 1953), ¨Στέλλα Βιολάντη¨ (Σουέζ 1953¨), κ.ά., ενώ ως σκηνοθέτης στα : ¨Χωρίστε τη γυναίκα σας¨ (Σουέζ 1954), ¨Μαντάμ Σουσού¨ (Σουέζ 1956), ¨Δράκαινα¨ (Σουέζ 1956, 1965), ¨Όταν χαράζει η λευτεριά¨ (Σουέζ 1963), ¨Κτισιφών¨ - ¨Το Υποβρύχιον¨ - ¨Μαριώ¨ (Σουέζ 1966), κ.ά.

Μαζί με τη σύζυγο του έπαιξαν στα : ¨Φουσκοθαλασσιές¨ (Αλεξάνδρεια 1950), ¨Βρυκόλακες¨ (Αλεξάνδρεια, Κάιρο 1952), ¨Το ανθρώπινο¨ (Σουέζ 1954), ¨Χωρίστε τη γυναίκα σας¨ (Σουέζ 1954) και μετά το γάμο τους : ¨Δράκαινα¨ (Σουέζ 1956, 1965), ¨Όταν χαράζει η λευτεριά¨ (Σουέζ 1963), ¨Κτισιφών¨ - ¨Το Υποβρύχιον¨ - ¨Μαριώ¨ (Σουέζ 1966), κ.ά. Επίσης έγραψαν, σκηνοθέτησαν και έπαιξαν στις επιθεωρήσεις ¨Εδώ Σουέζ και Πορτ-Τεουφίκ¨ (Σουέζ 1954), ¨Ταξείδι στο φεγγάρι¨ (Πορτ-Τεουφίκ 1958), ¨Σία και Σκαρώσαμε¨ (Σουέζ 1961), ¨Έσο έτοιμος¨ (Σουέζ 1962), ¨Το Σουέζ σαλπάρει¨ (Σουέζ 1963), ¨Το Πορτ-Σάιντ σαλπάρει¨ (Πορτ-Σάιντ 1964), ¨Όνειρα¨ (Σουέζ 1965), καθώς και στο δραματικό σκετς ¨Νεκροί Ήρωες¨ (Σουέζ 1962) και στο μουσικό πρόγραμμα ¨Taverna Time¨ (Σουέζ 1965).

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

Η ΔΑΛΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ

90 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ

 

Ενενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη γέννηση της δημοφιλούς τραγουδίστριας με τη διεθνή καριέρα Δαλιδά (Dalida), η οποία βρέθηκε το 1977 στην Αθήνα για μια μοναδική τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή της ΕΡΤ ¨Μουσική Βραδυά¨ του Γιώργου Παπαστεφάνου.

Το πραγματικό της όνομα ήταν Iolanda Gigliotti και γεννήθηκε στο Κάιρο στις 17 Ιανουαρίου 1933. Προερχόμενη από μια ιταλική οικογένεια που μετανάστευσε στην Αίγυπτο, ήταν το μόνο κορίτσι ανάμεσα σε δύο αδέρφια, τον Ορλάντο και τον Μπρούνο, με τον πατέρα τους Πιέτρο, να εργάζεται ως πρώτος βιολιστής στην Όπερα του Καΐρου.

Ως έφηβη, προοριζόταν για καριέρα γραμματέα, αλλά το 1951 συμμετείχε κρυφά σε έναν διαγωνισμό ομορφιάς και τρία χρόνια αργότερα πήρε μέρος στον διαγωνισμό Μις Αίγυπτος κερδίζοντας το πρώτο βραβείο. Στη συνέχεια προσλήφθηκε ως ηθοποιός για να γυρίσει ταινίες στο Κάιρο, το τότε Χόλυγουντ της Ανατολής. Εκεί την εντόπισε ένας Γάλλος σκηνοθέτης. Η Iolanda, τώρα Dalida, ονειρεύεται το Παρίσι, κι έτσι, παρά την απροθυμία της οικογένειάς της, στις 24 Δεκεμβρίου 1954 πέταξε για την Πόλη του Φωτός.

Οι καιροί όμως ήταν δύσκολοι και ο γαλλικός κινηματογράφος δεν είχε θέση για αυτήν. Έτσι, για να συντηρήσει τον εαυτό της, έκανε μαθήματα τραγουδιού. Αρραβωνιάζεται σε ένα καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία και αργότερα στη Βίλα ντ΄ Εστ. Εκεί παρουσιάζεται ως η ¨αποκάλυψη του γαλλικού τραγουδιού¨.

Ο Bruno Coquatrix μόλις είχε αγοράσει ένα παλιό παριζιάνικο σινεμά, το ¨Olympia¨, όπου φιλοξενεί το βαριετέ ¨Les Numéros un de demain¨. Η Dalida είναι καλεσμένη και επιλέγει να ερμηνεύσει το ¨Stranger in Paradise¨. Με αυτή την ευκαιρία, γνωρίζει δύο άντρες : τον Lucien Morisse, καλλιτεχνικό διευθυντή του Europe 1, και τον Eddy Barclay, εκδότη δίσκων. Είναι αποφασισμένοι να βρουν το μαργαριτάρι που θα τους επιτρέψει να ξεκινήσουν τις αντίστοιχες επιχειρήσεις τους. Η Δαλιδά, φαίνεται να είναι η καλλιτέχνης που χρειάζονται.

Ηχογράφησε τον πρώτο της δίσκο 45 στροφών με τον Barclay, το ¨Madonna¨, αλλά ήταν με το ¨Bambino¨ που κέρδισε η Dalida την τεράστια επιτυχία.

Το 1956 είναι για τη Δαλιδά η χρονιά όλων των επιτυχιών. Έκανε τα πρώτα της βήματα στο Olympia πλάι στον Σαρλ Αζναβούρ. Το ¨Bambino¨ την προωθεί και το κοινό την υποδέχεται με ενθουσιασμό.  Η Δαλιδά είναι πλέον στα εξώφυλλα των περιοδικών. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1957 εφευρέθηκε για εκείνη ο πρώτος χρυσός δίσκος. Ο Lucien Morisse έχει γίνει κάτι περισσότερο από πυγμαλίων για τη νεαρή τραγουδίστρια. Ένα ειδύλλιο γεννήθηκε μεταξύ τους. Το 1958 έλαβε το Όσκαρ από το Ράδιο Μόντε Κάρλο, το οποίο κράτησε για επτά συνεχόμενα χρόνια. Στη συνέχεια κάνει περιοδεία σε όλο τον κόσμο. Στη συνέχεια πηγαίνει στο Bobino όπου θριαμβεύει.

Ο Lucien Morisse συνεχίζει να τις κάνει ρεκόρ επιτυχιών. Είναι η αγαπημένη τραγουδίστρια της εποχής και βρίσκεται στα charts μπροστά από την Edith Piaf και τον Jacques Brel... Ο πολυαναμενόμενος γάμος γίνεται στις 18 Απριλίου 1961 στο Παρίσι. Αμέσως μετά φέρνει την οικογένειά της στη γαλλική πρωτεύουσα και στη συνέχεια πηγαίνει περιοδεία.

Παρά το νέο της πάθος, η Δαλιδά δεν ξεχνά την καριέρα της. Το κύμα yéyé φτάνει στη Γαλλία. Το Δεκέμβριο του 1961 εμφανίζεται στο Olympia. Δεν είναι πια η νεαρή τραγουδίστρια της showbiz, αλλά θριαμβεύει. Εμφανίζεται για ένα μήνα στην αίθουσα που υποδέχεται περισσότερους από δύο χιλιάδες θεατές ανά βράδυ. Στη συνέχεια πηγαίνει σε περιοδεία, κυρίως στο Χονγκ Κονγκ και το Βιετνάμ, όπου αποτελεί πραγματικό είδωλο.

Το καλοκαίρι του 1962 η Δαλιδά τραγούδησε το ¨Petit Gonzalez¨ και κάνει πάλι επιτυχία που την ακολουθούσε πολύ καιρό. Εκείνη τη χρονιά αγόρασε μια έπαυλη στη Μονμάρτρη. Το σπίτι, που θυμίζει το κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης, είναι σκαρφαλωμένο σε μια από τις πιο διάσημες συνοικίες του Παρισιού.

Μετά το διαζύγιο με τον Lucien Morisse και τη μετακόμισή της στο νέο της σπίτι, η Dalida καταλήγει να χωρίσει και με τον Jean Sobieski. Κάνει ένα βήμα πίσω. Μεταμορφώνεται, γίνεται πιο σοφιστικέ και συνεχίζει την αυτοδίδακτη δουλειά της διαβάζοντας όλο και περισσότερο. Στις 4 Αυγούστου 1964 ολοκλήρωσε τη μεταμόρφωσή της με το να γίνει ξανθιά.

Στις 3 Σεπτεμβρίου επανεμφανίζεται στο Ολυμπία. Στην πραγματικότητα είναι η αγαπημένη τραγουδίστρια των Γάλλων, έχοντας επιβιώσει από το κύμα yéyé και εξακολουθεί να είναι παρούσα στη μέση της ευρωπαϊκής μουσικής ποικιλίας. Το 1965 τραγούδησε το ¨Χορό του Ζορμπά¨ σε μουσική του Θεοδωράκη. Νέα επιτυχία. Ονειρεύεται γάμο αλλά δεν υπάρχει μνηστήρας στον ορίζοντα. Το τραγούδι παίρνει όλο τον χρόνο του, μεταξύ γκαλά και ηχογραφήσεων δίσκων. Στα τέλη του 1966, ο μικρότερος αδερφός της Μπρούνο ανέλαβε την καριέρα της αδερφής του, ενώ γραμματέας της έγινε η ξαδέρφη τους Ρόζι. 

Τον Οκτώβριο του 1966, η ιταλική δισκογραφική εταιρεία RCA τη σύστησε σε έναν ταλαντούχο νεαρό τραγουδοποιό, τον Luigi Tenco. Αυτός ο φλογερός και ατίθασος νεαρός έκανε έντονη εντύπωση στη Δαλιδά. Για μια νέα ιταλική καμπάνια, η δισκογραφική αποφασίζει να παρουσιάσει την τραγουδίστρια στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Ο Luigi είναι υπεύθυνος για τη συγγραφή του τραγουδιού. Πολλές συναντήσεις έγιναν μεταξύ των δύο καλλιτεχνών. Ένα πραγματικό πάθος γεννιέται μεταξύ τους. Αποφασίζουν να παρουσιαστούν και οι δύο στο Σαν Ρέμο, κατά τη διάρκεια του γκαλά του Φεστιβάλ τον Ιανουάριο του 1967, για να υπερασπιστούν το ίδιο τραγούδι : ¨Ciao Amore¨. Η πίεση είναι μεγάλη γιατί η Dalida είναι σταρ στην Ιταλία και ο Luigi Tenco ένας νεαρός αρχάριος. Με την ευκαιρία αυτή, ανακοινώνουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα το γάμο τους που έχει προγραμματιστεί για τον Απρίλιο. Δυστυχώς, το βράδυ μετατρέπεται σε τραγωδία. Ο Luigi Tenco, εξαιρετικά ταλαιπωρημένος, κάτω από την επιρροή αλκοόλ και ηρεμιστικών, αυτοκτονεί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Η Δαλιδά είναι συντετριμμένη. Λίγους μήνες αργότερα, σε απόγνωση, προσπαθεί με τη σειρά της να αυτοκτονήσει χρησιμοποιώντας βαρβιτουρικά.

Αυτό το ατυχές επεισόδιο στην πραγματικότητα προαναγγέλλει μια νέα εποχή στην καριέρα της Dalida. Αυτή είναι η αρχή της περιόδου ¨Madonna¨ με ένα μακρύ λευκό φόρεμα. Η αφοσίωση του κοινού μοιάζει αιώνια για την ¨Αγία Δαλιδά¨, όπως την αποκαλεί ο Τύπος.

Η εποχή του ¨Bambino¨ τελείωσε. Τώρα διαβάζει πολύ, ενδιαφέρεται για τη φιλοσοφία, έχει πάθος για τον Φρόιντ και μυείται στη γιόγκα. Η ανύψωση της ψυχής είναι πλέον ο μόνος λόγος για να ζει. Όμως η καριέρα της συνεχίστηκε. Επέστρεψε στην Ιταλία για να λάβει μέρος σε ένα διάσημο τηλεοπτικό σόου και στις 5 Οκτωβρίου 1967 επέστρεψε στη σκηνή του Ολύμπια. Η αναγέννηση περνά από εκεί και είναι για άλλη μια φορά θρίαμβος. Την Άνοιξη του 1968 έκανε περιοδεία στο εξωτερικό. Στην Ιταλία, έλαβε το μεγάλο βραβείο τραγουδιού, ¨Canzonissima¨.

Πάντα σε αναζήτηση του εαυτού της, η Dalida κάνει πολλά ταξίδια στην Ινδία για να ακολουθήσει τις διδασκαλίες ενός σοφού ανθρώπου. Ταυτόχρονα, ξεκινά μια ανάλυση σύμφωνα με τη μέθοδο του Jung. Όλα αυτά φαίνεται να την απομακρύνουν από το τραγούδι, το οποίο όμως δεν ξεχνά ποτέ. Τον Αύγουστο του 1970 κάνει λαϊκή επιτυχία με το ¨Darladiladada¨. Το Φθινόπωρο, γνωρίζει τον Léo Ferré κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Με την επιστροφή της στο Παρίσι, ηχογράφησε το ¨Avec le temps¨, το οποίο διαδόθηκε. Θέλει μόνο να τραγουδήσει τραγούδια που έχουν στα μάτια της ένα ενδιαφέρον και μια ποιητική διάσταση. Ο Bruno Coquatrix, προστάτης της Olympia, δεν πιστεύει σε αυτό το νέο ρεπερτόριο. Αντιμέτωπη με τον δισταγμό του αποφασίζει να νοικιάσει η ίδια την αίθουσα για τρεις εβδομάδες στα τέλη του 1971. Ο πυγμαλίων της Lucien Morisse δεν είναι πια εκεί για να τη στηρίξει. Έχει αυτοκτονήσει τον Σεπτέμβριο του 1970. Η Dalida αμφιβάλλει πάρα πολύ όταν μπαίνει στη σκηνή. Αλλά η επιτυχία είναι συνολική, για άλλη μια φορά.

Βρίσκει τον Alain Delon, έναν ισόβιο φίλο, με τον οποίο είχε μοιραστεί μια παθιασμένη σχέση τη δεκαετία του ΄60. Δεν έχουν ξεχάσει τίποτα από την ιστορία του έρωτά τους και ο δεσμός τους είναι δυνατός. Τραγούδησαν μαζί το 1973 το ¨Paroles mots¨ που έγινε σε λίγες εβδομάδες το νούμερο 1 των charts της Γαλλίας, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας.

Οι αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν μια ακμάζουσα περίοδος επαγγελματικά. Φαίνεται να τη βοηθά σε αυτό ο νέος της σύντροφος Richard Chanfray, ένας ¨ιππότης¨ με μια κάπως αόριστη προσωπικότητα, αλλά πολύ αφοσιωμένος στην τραγουδίστρια, , ο οποίος αυτοαποκαλείται ¨ο Κόμης Saint Germain¨. Της δίνει τη γεύση της ζωής. Πλέον μπαίνει στη φάση ¨σταρ του Χόλυγουντ¨, όπου αναδεικνύεται η θηλυκότητά της. Η Dalida έχει πλέον ένα υπέροχο σπίτι χτισμένο στην Κορσική στο Πόρτο Βέκιο.

Στο τέλος της χρονιάς ηχογράφησε το ¨ Il venait d΄avoir 18 ans¨ που  γίνεται Νο. 1 σε εννέα χώρες συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, όπου πουλά 3,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Στις 15 Ιανουαρίου 1974 ανέβηκε ξανά στη σκηνή του Olympia και στο τέλος της περιοδείας της παρουσίασε ένα νέο τραγούδι, το ¨Gigi l΄Amoroso¨ που διαρκεί 7:30, τραγουδιέται και προφέρεται, περιέχοντας χορωδιακά στοιχεία. Αυτό το τραγούδι παραμένει η μεγαλύτερη παγκόσμια επιτυχία της Dalida, Νο 1 σε δώδεκα χώρες.

Στη συνέχεια έφυγε για μια μεγάλη περιοδεία στην Ιαπωνία και στα τέλη του 1974 για το Κεμπέκ. Το Φεβρουάριο του 1975, έλαβε το βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας Δισκογραφίας. Λίγο μετά και προς έκπληξη όλων, η Δαλιδά με την πρώτη ντίσκο επιτυχία στη Γαλλία, επιβάλλεται σε δύναμη και ομορφιά εκεί που δεν το περιμένει κανείς, δηλαδή στην Disco κίνηση . Η Dalida είναι η αδιαμφισβήτητη πρωτοπόρος της Disco στη Γαλλία, με το ¨J΄attendrai version 1975¨ που γίνεται η πρώτη γαλλική ντίσκο επιτυχία.

Η δεκαετία του 1970 είδε την ανάπτυξη τηλεοπτικών εκπομπών αφιερωμένων στη μουσική. Επωφελείται πολύ από αυτό γιατί είναι συχνά προσκεκλημένη σ΄ αυτές τόσο στη Γαλλία όσο και στο εξωτερικό. Στις αραβικές χώρες η Dalida εκτιμάται ιδιαίτερα. Είναι γνωστό ότι κατάγεται από το Κάιρο. Αυτό ενισχύει τους δεσμούς που μπορεί να έχει το κοινό μαζί της. Η επιστροφή της στην Αίγυπτο τη δεκαετία του ΄70 και τα ταξίδια της στον Λίβανο της έδωσαν την ιδέα να τραγουδήσει στα αραβικά. Έτσι κάνει το 1977 ένα τραγούδι της αιγυπτιακής λαογραφίας, το ¨Salma Ya Salama¨. Η εκτόξευση του γίνεται στη Γαλλία και τη Μέση Ανατολή. Η επιτυχία είναι ιλιγγιώδης. Τελικά το ηχογραφεί σε πέντε γλώσσες.

Η Δαλιδά μάλιστα επιτρέπει στον εαυτό της την πολυτέλεια, με το ¨Generation 78¨, ως Showwoman ντυμένη με πολυτελή φορέματα με παγιέτες και σκίσιμο στο ισχίο. Οι Αμερικανοί αγαπούν αυτό το είδος καλλιτέχνη, τόσο λαμπερό και επαγγελματία ταυτόχρονα. Επικοινωνούν μαζί της για μια παράσταση στη Νέα Υόρκη. Έτσι, στις 29 Νοεμβρίου 1978, ανέβηκε στη σκηνή του Carnegie Hall.  Η Δαλιδά εγκαινιάζει ένα νέο τραγούδι που το κοινό λατρεύει αμέσως, το ¨Lambeth Walk¨. Ο τοπικός Τύπος το εκθειάζει. Η Dalida απολαμβάνει την αμερικανική της επιτυχία.

Πίσω στη Γαλλία, συνέχισε τη δισκογραφική της καριέρα. Το καλοκαίρι του 1979 η νέα της επιτυχία ονομαζόταν ¨Monday Tuesday¨. Η Δαλιδά καβαλάει το κύμα της ντίσκο με ευκολία, αρπάζοντας ξανά τη μόδα. Τον Ιούνιο επιστρέφει στην Αίγυπτο για να τραγουδήσει. Το ταξίδι της αναμένεται με ανυπομονησία, στο κοινό είναι παρόν και ο Ανούαρ Ελ Σαντάτ, ο Αιγύπτιος πρόεδρος, που υποδέχεται την τραγουδίστρια με την ευκαιρία αυτή. Στη συνέχεια έφυγε για μια περιοδεία στα Εμιράτα και μετά επέστρεψε στη Γαλλία.

Οι αρχές της δεκαετίας του ΄80 ξεκίνησαν με πυροτεχνήματα. Η Dalida, τότε στο απόγειο της δόξας της, εμφανίστηκε στο Palais des Sports στο Παρίσι από τις 5 έως τις 20 Ιανουαρίου 1980 για μια παράσταση αμερικανικού τύπου, με δώδεκα ενδυματολογικές αλλαγές με στρας και φτερά. Το αστέρι πλαισιώνεται από έντεκα χορευτές και τριάντα μουσικούς. Μια πραγματική χορογραφία όπως στο Broadway φάνταζε αυτό το μεγαλειώδες σόου διάρκειας δύο και πλέον ωρών. Οι δεκαοκτώ παραστάσεις εξαντλήθηκαν. Θα είναι η πρώτη γυναίκα σταρ που θα εμφανιστεί σε μια τόσο σημαντική σκηνή. Στη συνέχεια φεύγει για μια θριαμβευτική περιοδεία μέχρι το Φθινόπωρο.

Το 1981, μετά το επώδυνο διάλειμμά της με τον Κόμη Σεν Ζερμέν, η Δαλιδά, όπως πάντα, ξεκινά σκληρή δουλειά για να ξεχάσει τη χαοτική ιδιωτική της ζωή, όπου καταλήγει πάντα να βρίσκεται μόνη της. Επανέλαβε το σόου του Palais des Sports στο Olympia το Μάρτιο του 1981. Για την πρεμιέρα, εφευρέθηκε για εκείνη ο δίσκος με διαμάντια, τον οποίο ήταν η πρώτη που έλαβε σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι ένας τρόπος για να γιορτάσει τα 85 εκατομμύρια δίσκους της που πουλήθηκαν παγκοσμίως, αλλά και τους 55 χρυσούς δίσκους σε επτά γλώσσες σε ολόκληρη την καριέρα του. Στη συνέχεια, ακούραστη και επαγγελματίας, πηγαίνει σε περιοδεία.

Τα δύο χρόνια που ακολούθησαν σημαδεύτηκαν από τη θέση της υπέρ του νέου Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν. Η δέσμευσή της, που είναι περισσότερο φιλική παρά πολιτική, της έκανε μάλλον κακό επαγγελματικά.

Το 1983, ηχογράφησε ένα νέο άλμπουμ στο οποίο βρίσκουμε τραγούδια όπως το ¨Dying on stage¨ και το ¨Lucas¨. Στις 20 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς ένα νέο χτύπημα θα αποσταθεροποιήσει την τραγουδίστρια. Ο Richard Chanfray αυτοκτονεί στο Saint-Tropez στη νότια Γαλλία. Η Δαλιδά είναι πολύ επηρεασμένη από τον θάνατο του πρώην συντρόφου της και παράλληλα επηρεάζεται ο επαγγελματικός της ενθουσιασμός. Το 1984 πήγε ξανά σε περιοδεία, μετά από αίτημα των θαυμαστών της. Στη συνέχεια πηγαίνει στη Σαουδική Αραβία για μια σειρά ρεσιτάλ. Το 1985, υποβλήθηκε σε δύο οφθαλμολογικές επεμβάσεις που της έφεραν πολύ άσχημες αναμνήσεις.

Κατά τη διάρκεια των τριάντα επτά ετών της αδιάλειπτης επιτυχίας της, θα βρει χρόνο να γυρίσει μερικές ταινίες, αλλά θα πρέπει να περιμένει μέχρι το 1986 για να βρει έναν πραγματικό ρόλο που της αρμόζει. Έτσι, δεν θα διστάσει να ¨γεράσει¨ για να γίνει η ηρωίδα της ταινίας του Αιγυπτιώτη Youssef Chahine ¨The Sixth Day¨, στην οποία θα αποδειχθεί μεγάλη τραγωδός. 

Παρόλες τις επιτυχίες και δόξα όμως η ψυχή της είναι άδεια και προσωπική της ζωή αδιέξοδη. Οι ερινύες που τη βασανίζουν είναι καλά κρυμμένες μέσα της και καμιά φορά ξεπετάγονται όταν τραγουδάει το ¨Εγώ, θέλω να πεθάνω στη σκηνή...¨. Έτσι, μπροστά στο κενό που αισθάνεται αποφασίζει να αυτοκτονήσει το βράδυ της 2ας Μαΐου 1987, αφήνοντας το τελευταίο της μήνυμα : ¨Συγχωρέστε με, η ζωή μου είναι αφόρητη¨…

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

 

          Τόσο τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα, όσο και η αρχαιολογία στην Αίγυπτο είναι άρρηκτα συνυφασμένα με τους Έλληνες εδώ και δύο αιώνες.

Σημαντικά παραδείγματα εκείνα του Ανδιανού Δανίνου που είχε την ιδέα για την κατασκευή του Φράγματος του Ασσουάν, του Θεολόγου Γενηντουνιά που έκανε τα σχέδια του περίφημου υδατοφράκτη του Νείλου στη Ζίφτα, ενώ σε μία μόνο περιφέρεια, το Φαγιούμ, οι Έλληνες μηχανικοί κατόρθωσαν με τα αρδευτικά έργα να αυξήσουν την καλλιεργήσιμη έκταση από 150.000 φεντάνια σε 350.000.

Από την άλλη, ο Γιάννης Αθανασίου θεωρείται από τους ειδικούς πως διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της Αιγυπτιολογίας, ο Φουντουκίδης του Διεθνούς Ινστιτούτου Πνευματικής Συνεργασίας με το Βέλγο Αιγυπτιολόγο Ζαν Καπάρ είχαν υποστηρίξει την αναγκαιότητα μεταφοράς των μνημείων του Αμπού Σιμπέλ, πολλά χρόνια πριν το ζητήσει από την Ουνέσκο η Αίγυπτος, ο Αναστάσης Αλφιέρης ήταν ο δημιουργός του Εντομολογικού Μουσείου του Καΐρου, ενώ το Ελληνο-Ρωμαϊκό Μουσείο Αλεξανδρείας οφείλει τη δημιουργία του στον αλεξανδρινό ελληνικό Επιστημονικό Σύλλογο Φιλομαθών ¨Αθήναιον¨.

Έτσι, δεν ήταν δυνατόν στην κατασκευή του Νέου Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου κόστους 1 δισ. δολαρίων και έκτασης 110.000 τ.μ. να μην εμπλακούν και αρκετοί Έλληνες είτε ως μηχανικοί, είτε ως αρχαιολόγοι.

Χαρακτηριστικά ο Εμμανουήλ Κωνσταντάς, αντιπρόεδρος της εταιρείας Hill, παγκοσμίου ηγέτη στο Managing Construction Risk, προσέφερε ως Project Director ολοκληρωμένες υπηρεσίες διαχείρισης έργων από την υποβολή προσφορών, την κατασκευή, την έκθεση και τη διαχείριση εκταμιεύσεων, ο Αναστάσιος Κόλλιας, επίσης ως Project Director, είχε την ευθύνη ως επικεφαλής της διαχείρισης έργων και των υπηρεσιών διαχείρισης λειτουργιών για όλα τα συστήματα δικτύων υποδομής του νέου Μουσείου, ο Χρήστος Λουφόπουλος είχε τη θέση του Project Control Manager, ενώ στην ομάδα στην οποία δουλεύει συμμετείχαν άλλοι 4 Έλληνες σε διάφορα πόστα επιβλέποντας δεκάδες λεπτομέρειες, από τις μηχανολογικές εγκαταστάσεις έως τον τρόπο έκθεσης των αντικειμένων στις προθήκες.

Ως προς το αρχαιολογικό σκέλος, ας σημειώσουμε την περίπτωση του διάσημου αρχαιολόγου Νικολάου Καλτσά – που υπηρέτησε ως διευθυντής του Εθνικού Μουσείου Αθηνών –  ο οποίος διέμεινε στην Αίγυπτο για πάνω από τρία χρόνια συμβάλλοντας καθοριστικά στην οργάνωση του τεράστιου Μουσείου.

Ανάμεσα δε στους Έλληνες που πρόσφεραν την τεχνογνωσία τους, ας σημειώσουμε και τους Βασίλη Χρυσικόπουλο ιδρυτή της Ελληνικής Εταιρίας Μελέτης Αρχαίας Αιγύπτου και Χαράλαμπο Χάιτα μουσειολόγο και διευθυντή από το 2013 στο τμήμα Operational Management Consultancy.

 

Πηγές : Ν.Νικηταρίδης ¨Η Προσφορά των Αιγυπτιωτών σε Ελλάδα και Αίγυπτο¨, εκδ. Αγγελάκη, Αθήνα 2021 – www.linkedin.com (17/4/2021) – www.archaeology.wiki (1/3/2013) - ¨Τα Νέα¨, Αθήνα 24/1/2023

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ