CATHERINE ALEYA BEREKETTI SURSOCK

Η ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΙΣΣΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ

 

Στους ¨New York Times¨ της 28/11/1972 διαβάζουμε τα εξής :

¨Ο πρίγκιπας Sadruddin Aga Khan και η κυρία Catherine Aleya Bereketti Sursock παντρεύτηκαν το Σάββατο 25 Νοεμβρίου 1972 στις Δυτικές Ινδίες.

Ο πρίγκιπας Sadruddin, ο οποίος ζήτησε να τον αποκαλούν απλά ¨Κύριο¨ ενώ ήταν φοιτητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, είναι ο Ύπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες. Είναι γιος του αείμνηστου Αγά Χαν και της τρίτης συζύγου του, της πρώην κυρίας Αντρέ Καρόν, κόρης ενός Γάλλου φύλακα πανδοχείου.

Ο Πρίγκιπας είναι ο θείος του πρίγκιπα Καρίμ, τώρα Αγά Χαν Δ΄, ο οποίος διαδέχθηκε τον αείμνηστο Αγά Χαν, τον παππού του, ως επικεφαλής της αίρεσης των Ισμαηλιτών, η οποία έχει 20 εκατομμύρια μουσουλμάνους μέλη. Ο γαμπρός είναι ετεροθαλής αδερφός του αείμνηστου πατέρα του σημερινού Αγά Καν, Άλι Χαν, ο οποίος κάποτε ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Ρίτα Χέιγουορθ.

Ο πρίγκιπας Sadruddin, ο οποίος είναι 39 ετών, ήταν γνωστός ως ¨ο πιο περιζήτητος εργένης στη Γενεύη¨, έως ότου παντρεύτηκε τη σημερινή σύζυγό του, η οποία είναι 44 ετών. Και αυτή ήταν παντρεμένη και χωρισμένη.

Η νέα πριγκίπισσα γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1938 από ελληνική οικογένεια και είχε παντρευτεί πρώτα τον Cyril Sursock από τον οποίο απέκτησε τρεις γιους. Ας σημειωθεί πως και η οικογένεια Sursock είναι μία Ελληνορθόδοξη οικογένεια από το Λίβανο με ρίζες από το Βυζάντιο και από το 1712 ήταν μία από τις σημαντικότερες οικογένειες του Λιβάνου.

Η πρώτη σύζυγος του γαμπρού ήταν η Αγγλίδα μοντέλο Nina Dyer, της οποίας ο πρώτος σύζυγος ήταν ο βαρόνος Heinrich von Thyssen. Πέθανε το 1965, τρία χρόνια μετά το διαζύγιό της με τον πρίγκιπα Sadruddin.

Ο Πρίγκιπας, ο οποίος διορίστηκε στη θέση του στα Ηνωμένα Έθνη το 1965, είναι Ιρανός πολίτης. Έχει ένα ανακτορικό κτήμα στη λίμνη της Γενεύης, από όπου μεταδόθηκαν τα νέα του γάμου σε φίλους στα Ηνωμένα Έθνη¨.

 

Ο πρίγκιπας πέθανε το 2003 και ενταφιάστηκε στην Αίγυπτο, ενώ το 2012 με την υποστήριξη του Maison Van Cleef & Arpels, ιδρύθηκε η Aga Khan΄S Art Deco : L'École Van Cleef & Arpels, με σκοπό να μοιραστεί η κουλτούρα του κοσμήματος σε ένα μεγάλο και ποικίλο κοινό, τόσο στη Γαλλία όσο και στο εξωτερικό. Προσφέροντας ένα a la carte πρόγραμμα μαθημάτων, ομιλιών και εκθέσεων, προσβάσιμο σε όλους χωρίς προαπαιτούμενα, η L'École καλωσορίζει το κοινό να μάθει για το savoir faire των τεχνικών κατασκευής κοσμημάτων, τον κόσμο των πολύτιμων λίθων και την τέχνη-ιστορία του κοσμήματος.

Κάθε χρόνο, η L'École ταξιδεύει σε διαφορετικούς προορισμούς για να συναντήσει τους μαθητές της και να τους προσφέρει, στη χώρα τους, ένα πλήρες σύνολο μαθημάτων, ομιλιών και εκθέσεων. 

Μετά από μια πρώτη έκθεση στο  στο Παρίσι το 2018, η έκθεση Precious Art Deco Objects επισκέφτηκε το Ντουμπάι το 2019. Η L'École Van Cleef & Arpels παρουσιάζει μια επιλογή από αντικείμενα τέχνης από μια αξιόλογη συλλογή του πρίγκιπα και της πριγκίπισσας Sadruddin Aga Khan. Τα πολύτιμα κουτιά που απαρτίζουν αυτή τη συλλογή συγκεντρώθηκαν για τη σύζυγό του, την πριγκίπισσα Catherine Aleya Beriketti, και αντιπροσωπεύουν απίστευτα αριστουργήματα εφευρετικότητας, δημιουργικότητας, φαντασίας, δεξιοτήτων και τεχνικής ικανότητας.

 

Πηγές : ¨New York Times¨, 28/11/1972 – matasalamat.wordpress.com (27/3/2019)

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

ΣΤΑ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

 

          Περιδιαβαίνοντας τη Νειλοχώρα, πλείστα όσα μπορεί να θαυμάσει ο ταξιδιώτης του χρόνου, από τα βάθη της αρχαιότητας ως τους νεότερους χρόνους. Πυραμίδες, μουσεία, παζάρια, τζαμιά, κατακόμβες, αρχιτεκτονικά κοσμήματα, κ.ο.κ. Παράλληλα βέβαια, εκτός από το θαυμασμό που πηγάζει απ΄ το βλέμμα, υπάρχει και η γεύση, κι εκεί μια νέα πανδαισία περιμένει τον υπομονετικό αναζητητή : Μπάμιες αλεξανδρείας, χυμούς από ζαχαροκάλαμο και χαρούπι, κόφτες και κουμπέμπες, φούλια και ταμπουλέ, μάνγκο και γκαουάφα, και φυσικά λογιών – λογιών γλυκίσματα, τόσο παραδοσιακά, όσο και νέα, ¨πειραγμένα¨ από το μοντερνισμό της ζαχαροπλαστικής σε νέα μαγαζιά που φυτρώνουν σε κάθε γωνιά της Αιγύπτου, όπως η red velvet κουνάφα και το μπισκότο μπακλαβά.

          Υπάρχει όμως και η παράδοση, που ξεκινά κάπου εκεί στα μέσα του 19^ου αιώνα κι ως το ΄60, όταν η ελληνική παροικία άκμαζε και τα ¨γλυκατζίδικα¨ της μεσουρανούσαν, μεταξύ άλλων ξένων παροικιών και ντόπιων μερακλήδων.

          Ας δούμε λοιπόν κάποια από αυτά που άντεξαν στο χρόνο και λειτουργούν ως τις μέρες μας, που σερβίρουν γλυκά παλιά κοπής και σχολής, τα οποία πολλές φορές κρύβουν και συναρπαστικές ιστορίες :

 

    Groppi : Ιδρύθηκε στο κέντρο του Καΐρου το 1891 από τον Ελβετό Giacomo Groppi και γρήγορα μετατράπηκε στη πιο διάσημη τσαγιερί της Μέσης Ανατολής, σε τέτοιο βαθμό που οι σοκολάτες του δίνονταν ως δώρο σε ξένους βασιλείς και άλλους επώνυμους. Το σύγχρονο Groppi τα τελευταία χρόνια τελεί υπό ανακαίνιση.

 

          Simonds : Ιδρύθηκε στο Κάιρο το 1898 και ως σήμερα διατηρεί τη φήμη του κλασικού αρτοποιείου και καφέ που συνδυάζει το ανατολίτικο και με δυτικό ύφος. Διαθέτει υποκαταστήματα στο κέντρο της πόλης, στο Ζάμαλεκ και στο Ντόκι.

 

          Trianon : Ιδρύθηκε το 1905 στην Αλεξάνδρεια, δίπλα στο Σταθμό Ραμλίου, και αρχικά ήταν ελληνικής ιδιοκτησίας ζαχαροπλαστείο και σοκολατοποιία με υπέροχα γλυκά που μπορούσε κανείς να απολαύσει στους με ιταλικό στυλ εσωτερικούς του χώρους.

 

          Tseppas : Άλλο ένα αρχικά ελληνικό ζαχαροπλαστείο που άνοιξε τις πύλες του στο κέντρο του Καΐρου το 1912, έχοντας σήμερα πάνω από 10 υποκαταστήματα.

 

          El Malky : Ιδρύθηκε το 1917 στην περιοχή Χουσεΐν στο Παλαιό Κάιρο και είναι γνωστό για τα γαλακτοκομικά του προϊόντα και ιδιαίτερα για το ρυζόγαλο.

 

          Delices : Ανήκει στην ίδια ελληνική οικογένεια που το άνοιξε στην Αλεξάνδρεια το 1922 και εκτός από τα φημισμένα γλυκά του και αρτοσκευάσματα, φιλοξενεί σήμερα ένα μπιστρό και ένα εστιατόριο.

 

   Mandarine Koueider : Ιδρύθηκε το 1928 στο Κάιρο από την οικογένεια Koueider που εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο από τη Δαμασκό το 1926 και φημίζεται για τα ανατολίτικα γλυκά του.

 

          Fluckiger : Ιδρύθηκε το 1930 στην Αλεξάνδρεια από έναν Ελβετό ζαχαροπλάστη και ήταν πασίγνωστο για το παγωτό του σε σχήμα κώνου (clo-clo), με ουρές να σχηματίζονται για να το απολαύσουν. Σήμερα διαθέτει κάπου 20 υποκαταστήματα σε Αλεξάνδρεια και βόρεια ακτή.

 

  Gianola : Δημιουργήθηκε το 1939 στο Πορτ-Σάιντ από τον Ελβετό Francois Gianola και αποτελεί σήμερα το παλαιότερο ζαχαροπλαστείο και αρτοποιείο του Πόρτο, ιδιαίτερα δημοφιλές και ως εστιατόριο.

 

          A l΄ Americaine : Παράρτημα του Groppi, άνοιξε στο Κάιρο το 1943 ως καφέ-ζαχαροπλαστείο με τους ίδιους ιδιοκτήτες, αλλά φτηνότερες τιμές. Σήμερα υπάρχουν δύο υποκαταστήματα στο κέντρο της πόλης.

 

          El Domiaty : Ιδρύθηκε στη Δαμιέττη το 1950 από την οικογένεια El Husseiny και με τα χρόνια τα ζαχαροπλαστεία τους εξαπλώθηκαν στο Κάιρο διατηρώντας το σεβασμό στις παραδοσιακές συνταγές.

 

Alexandra Hamos : Άνοιξε το 1957 στην Αλεξάνδρεια από τη σύζυγο του Έλληνα ιδιοκτήτη του διάσημου τότε ζαχαροπλαστείου Hamos. Το πρώτο κατάστημα άνοιξε στο Ράμλι και μετά επεκτάθηκε σε όλη την Αλεξάνδρεια.

 

Saber : Δημιουργήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1960 προσφέροντας κυρίως ρυζόγαλο, belila, meshmesheya, ashoora και παγωτό το χειμώνα. Σύντομα άνοιξε πολλά μικρά καταστήματα σε όλη την πόλη.

 

Manna : Ιδρύθηκε το 1969 στην Αλεξάνδρεια από την Amina el Deeb με το ελληνικό παρατσούκλι Manna. Κάποτε ήταν το αγαπημένο επωνύμων όπως οι Abdel Halim Hafez και ο Mohamed Abdel Wahab. Σήμερα ανήκει στα παιδιά και τα εγγόνια της.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ¨ΣΑΝΤΡΑΠΕ¨ ΣΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ

 

Ο Λουκάς Σαντραπές γεννήθηκε στο Καστελόριζο το 1852. Σε ηλικία 15 ετών πήγε στην Αίγυπτο, όπου εργαζόμενος με ιδιαίτερη ευφυΐα και επιχειρηματικό πνεύμα απέκτησε σύντομα μεγάλη περιουσία. Ένα  από τα όνειρα του που πραγματοποίησε ήταν η ίδρυση της Σαντραπείας Αστικής Σχολής στο Καστελόριζο, για την οποία έδωσε 50.000 χρυσά φράγκα. Με δαπάνη της συζύγου του Αναστασίας Σαντραπέ κτίστηκε και ο Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου του νησιού. Η αγαθοεργία του ζεύγους επεκτάθηκε και σε ευαγή ιδρύματα της Ρόδου και γενικά των Δωδεκανήσων. Ο Σαντραπές πέθανε το 1912 και σήμερα πλάι στον Άγιο Γεώργιο βρίσκεται το μνήμα του με τα οστά του ιδίου και της συζύγου του.

Λόγω του θανάτου του Σαντραπέ και του ξεσπάσματος του Α΄ π.π. ο Ναός του Αγίου Γεωργίου παρέμεινε ημιτελής, ενώ προσπάθειες αποκαταστάσεως του τη δεκαετία του ΄80 δεν ολοκληρώθηκαν, με κίνδυνο λόγω των εκτεταμένων φθορών της κατάρρευσης του. Χάρη όμως στο προσωπικό ενδιαφέρον του εφοπλιστή Αθανασίου Μαρτίνου και της συζύγου του Μαρίνας, η εκκλησία και ο περιβάλλων χώρος αποκαταστάθηκαν οριστικά και στις 29/4/2023 έλαβαν χώρα τα εγκαίνια του ανακαινισμένου πλέον Αγίου Γεωργίου ¨Σαντραπέ¨ στο Καστελόριζο από τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο.

Ας σημειωθεί πως ο καλλιμάρμαρος αυτός ναός, που βρίσκεται στη θέση ¨Χωράφια¨, αποτελεί ιδιαίτερο είδος εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής στον ελλαδικό χώρο και σήμα κατατεθέν του νησιού. Ως αρχιτεκτονικό πρότυπο του είχε το Ναό της Αγίας Ειρήνης Αιόλου των Αθηνών και ως προς τον τύπο του είναι εγγεγραμμένος σταυροειδής υποστηριζόμενος από κίονες που στέφονται από κορινθιακά κιονόκρανα. Ιδιαίτερης δε μαρμαρογλυπτικής είναι το τέμπλο, ο άμβωνας και ο δεσποτικός θρόνος. Για όλους αυτούς του λόγους το Υπουργείο Πολιτισμού το 1994 τον κήρυξε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

¨ΕΦΥΓΕ¨ ΚΑΙ Η ΣΟΦΙΑ ΓΙΑΛΟΥΡΑΚΗ

Στ΄ αρχίνημα του Μαγιού έφυγε για να συναντήσει τον Μανώλη της η Σοφία Γιαλουράκη. Κόρη του Λεωνίδα Κακουράτου, είχε γεννηθεί στο Κάιρο το 1930, αλλά έζησε στην Αλεξάνδρεια. Σπούδασε αρχαιολογία στην Πόλη του Αλέξανδρου, παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ψυχολογία, θεατρικό παιχνίδι και κουκλοθέατρο στη Γενεύη. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός και δημιούργησε το δικό της σχολείο στην Αθήνα, διδάσκοντας πολλές γενιές μαθητών. Έκανε σεμινάρια με θέμα ¨Η Τέχνη στην Παιδεία¨ σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και στην Κύπρο, μάλιστα τη μέθοδο της την είχαν υιοθετήσει πολλά σχολεία ως ¨Μέθοδο Γιαλουράκη¨. Πήρε επίσης μέρος, στη Βαλτιμόρη, στο σεμινάριο ¨Το παιδί του 21^ου αιώνα¨, στο Παρίσι, στο Διεθνές Συνέδριο Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων, ενώ ήταν μέλος του ICOM. Από το 1983 ως το 1986 είχε στο κρατικό ραδιόφωνο την εκπομπή ¨Παίζουμε θέατρο ;¨, ενώ την περίοδο 1987-2010 έκανε το πρόγραμμα για παιδιά ¨Μαθαίνω παίζοντας¨ στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Ίδρυμα Ν.Π. Γουλανδρή. Επί 10 χρόνια οργάνωσε στο Πολιτιστικό Κέντρο ¨Χώρος¨ συγκεντρώσεις και συζητήσεις με παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου, όπως οργάνωσε και μία ομάδα αρίστων εκπαιδευτικών που λειτουργούσε από το 1987 και για πολλά χρόνια.

Είχε γράψει πολλά βιβλία για παιδιά, όπως τα : ¨Τα Νηπιαγωγεία¨, ¨Παίζουμε Κουκλοθέατρο¨, ¨Ταξιδεύοντας με τον Ιάσωνα¨, ¨Χρυσές Μυκήνες¨, ¨Μινωική Κρήτη μας¨, κ.ά. Μάλιστα το βιβλίο της ¨Τα πορτρέτα του Φαγιούμ και η μυστηριώδης μις Τζούλια¨ βραβεύτηκε το 2008 με το κρατικό βραβείο γνώσεων για παιδιά. Δίδασκε επίσης Μουσειακή Αγωγή σε ιδιωτικές ανώτερες σχολές και από το 2009 έκανε εκπαιδευτικά προγράμματα στην Ελληνική Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Αιγύπτου. Μεταξύ των διακρίσεων της : Το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα επαινέθηκε από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και έλαβε σχετικό έπαινο στο Άμστερνταμ (1988), πήρε τιμητικό βραβείο από τις Σχολές Ξυνή (2006), τιμητική πλακέτα από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (2007), Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (2008), κ.ά.

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΕΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΣΤΟΝ Α΄ Π.Π.

 

Η φονική σύρραξη που ονομάστηκε Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) στοίχισε τη ζωή – αμέσως ή εμμέσως – σε περίπου 66.000.000 ανθρώπους.

Μεγάλο μερίδιο από αυτούς είχαν οι στρατιώτες, με τις Κεντρικές Δυνάμεις να χάνουν 3,4 εκατομμύρια και τις Συμμαχικές 5,17 εκατομμύρια. Ας σημειώσουμε πως οι στρατιωτικές απώλειες για τη Γαλλία ανήλθαν σε 1.375.000 και για την Ελλάδα σε 5.000 ενστόλους.

Βρετανική αποικία τότε η Αίγυπτος, φιλοξενούσε στην ιερή γη της πολίτες πολλών κρατών, με την πλειοψηφία από αυτούς να είναι Έλληνες, οι οποίοι όμως δεν ήταν σπάνιες οι φορές που είχαν άλλη από την ελληνική υπηκοότητα, αρκετές δε φορές και περισσότερες από μία. Παράλληλα, η γενικότερη έμφυτη αγάπη των Ελλήνων για την ελευθερία και η συμπάθεια προς το Γαλλικό Έθνος και το τρίπτυχο της δημοκρατίας του, οδήγησαν κάποιους από αυτούς – ακόμη και ως εθελοντές – στο γαλλικό στρατό, να μάχονται πλάι στους ομοϊδεάτες τους στα υγρά και βρωμερά χαρακώματα της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Έτσι, σ΄ ένα σπάνιο τιμητικό κατάλογο που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό ¨Sphinx¨ (Κάιρο, 14/7/1918) των 167 Γάλλων Στρατιωτών και Εθελοντών από την Αίγυπτο που έχασαν τη ζωή τους για τη Γαλλία στο πεδίο της τιμής, βρίσκουμε και 4 Αιγυπτιώτες : Θεόδωρος Αργυρίδης, Νικόλαος Μιχαηλίδης, Κωνσταντίνος Ιωαννίδης και Κόμης Ιωάννης Ζιζίνιας.

Εκτός του ότι ο υπολοχαγός Ιωάννης Μ. Ζιζίνιας ήταν αδελφός του Στέφανου Ζιζίνια και σκοτώθηκε το 1915 σε έφοδο στο Σουσές, για τους άλλους 3 γενναίους Αιγυπτιώτες δεν γνωρίζουμε δυστυχώς κάτι. Ίσως όμως, το ότι ήταν Αιγυπτιώτες και ότι ήταν γενναίοι να μας είναι αρκετό…!

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

¨ΠΑΕΙ¨ ΚΑΙ Η ΣΟΥΛΗ ΣΑΜΠΑΧ

          Η τραγουδίστρια και ηθοποιός Σούλη Σαμπάχ – ψευδώνυμο της Αναστασίας Χριστοδούλου που σημαίνει ¨Φως της Αυγής¨ στα αραβικά – γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1931 και σπούδασε στο Αβερώφειο Γυμνάσιο. Ο πατέρας της καταγόταν από το Πολέμι της Πάφου και η μητέρα της από τη Χίο. 

Το 1950 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και άρχισε να τραγουδάει στο γνωστό κοσμικό κέντρο ¨Τζάκι¨. Την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έκανε το 1955 στην ταινία ¨Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο¨ πλάι στους Αυλωνίτη, Φωτόπουλο και Καρέζη.

          Από το 1959 συμμετείχε σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις και επιθεωρήσεις, κι από το 1971 σε τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σε πάνω από 10 ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, όπως : ¨Η καφετζού¨, ¨Η βίλα των οργίων¨, ¨Ζήτω η τρέλα¨, ¨Ο παπατρέχας¨, κ.ά.

          Από τα τραγούδια που ερμήνευσε, σημειώνουμε τα του Χατζιδάκι : ¨Ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει¨, ¨Τα νιάτα τ΄ αφιλότιμα¨ και ¨Φιρί φιρί το πας¨.

Σύζυγος του, επίσης ηθοποιού, Δημήτρη Νικολαΐδη, ταξίδεψε στην Αιωνία Αυγή στις 2/5/2023.

Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη είχε δηλώσει μεταξύ άλλων για την Αιγυπτιώτισσα καλλιτέχνη : ¨Από την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1955, ως τσιγγάνα στο ¨Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο¨ του Αλέκου Σακελλάριου, η Σούλη Σαμπάχ, με την έντονη προσωπικότητα και την ξεχωριστή φωνή της, έκλεψε την παράσταση από τους πρωταγωνιστές της ταινίας. Για πολλές δεκαετίες ακόμη, μοιράστηκε με το κοινό το ταλέντο και το πηγαίο της χαμόγελο, στο μουσικό θέατρο, στην κωμωδία, στην τηλεόραση, πολύ συχνά μαζί με τον σύντροφο της ζωής της Δημήτρη Νικολαΐδη, με τον οποίο υπήρξαν ένα από τα αγαπημένα καλλιτεχνικά ζευγάρια του ελληνικού θεάματος. Ευγενής και χαρισματική, ήταν από τα πρόσωπα που συνδημιούργησαν την ιστορία της ελληνικής κωμωδίας, η οποία εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε θεατές όλων των ηλικιών¨.

Τέλος, αρκετές δεκαετίες πίσω διαβάζουμε στις αιγυπτιώτικες εφημερίδες : ¨Πασίγνωστη και δημοφιλέστατη σήμερα βεντέτα της σκηνής και της πίστας η Σούλη Σαμπάχ, αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο για το καλλιτεχνικό μας στερέωμα. Οι επιτυχίες της στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο και στους δίσκους είναι πολλές και μεγάλες¨ (Ταχυδρόμος, 5/5/63). Και ο Μανώλης Γιαλουράκης  γράφει στον Ταχυδρόμο στις 16/11/58 : ¨Ξεκίνησε από την Αλεξάνδρεια, Σούλα Χριστοδούλου τότε, κι έφτασε στην Αθήνα για να γίνει μια απ΄ τις γνωστότερες καλλιτέχνιδες του ελαφρού τραγουδιού, Σούλη Σαμπάχ τώρα. Όμως κι εδώ δεν ήταν άγνωστη στους καλλιτεχνικούς τίτλους, είχε μάλιστα αρκετές επιτυχίες στο ερασιτεχνικό θέατρο. Μπορούμε ακόμη να αποκαλύψουμε πως έγραφε και ποιήματα μ΄ επιτυχία […]¨.

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ