ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

 

Νείλε, Νείλε, Νείλε

καλύτερε μου φίλε,

ρίξε στη θάλασσα ρυάκι

να φτάσει μέχρι το Λουτράκι.

 

Τη σκέψη μου να παρασύρει,

στο παρελθόν πίσω να σύρει

κάθε ικμάδα του κορμιού μου,

πόθους κι αγάπες του φιλιού μου.

 

Αγαπημένε ποταμέ

άκου λιγάκι και εμέ,

παλιό σου σύντροφο Αιγυπτιώτη

πιστό, δίχως γιατί και διότι.

 

Έλα και πάλι να ενωθούμε,

ένα κρασί μαζί να πιούμε

και στο Μισίρι μεθυσμένη

μια φελλαχίτσα περιμένει.

 

Νείλε μου, Νείλε, Νείλε μου,

μαντάτο από ΄κείνη στείλε μου,

κάνε καράβι τη φελούκα

φέρε ξανά τη Μαμελούκα.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

¨ΕΦΥΓΕ¨ ΚΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΚΑΣ

 

Με μεγάλη θλίψη πληροφορήθηκε η ισμαηλιώτικη παροικία, μα και όλη η αιγυπτιώτικη οικογένεια, τον αδόκητο θάνατο του αγαπητού αδελφικού φίλου Αντώνη Φωκά, ενός ανθρώπου προσηνή με το χαμόγελο πάντοτε στα χείλη.

Ο Αντώνης Ιωάννη Φωκάς είχε γεννηθεί στην Ισμαηλία το 1934 και τελείωσε το εκεί κοινοτικό σχολείο. Το 1952 μετανάστευσε στη Ζανζιβάρη, όπου σπούδασε τοπογράφος. Το 1958 επέστρεψε στην Αίγυπτο, νυμφεύτηκε, μυήθηκε στη Στοά Ζήνων και την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Ζανζιβάρη. Εργατικός, προόδευσε γρήγορα και μετά τον επαναπατρισμό του στην Αθήνα άνοιξε ένα μεγάλο κατάστημα υποδημάτων στην Πατησίων. Διετέλεσε επί 8 χρόνια Πρόεδρος του Συλλόγου Ισμαηλιωτών, συμβάλλοντας και αυτός στην ανάπτυξη των δεσμών αγάπης μεταξύ του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων και των Αδελφών Αιγυπτιώτικων Σωματείων. Έφυγε για την Αιωνία Ανατολή στις 14/10/2022, μα πάντοτε θα βρίσκεται στις καρδιές μας.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

40 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΛΟΪΖΟ

 

Ήταν μακρινός συγγενής μου, αφού ο πατέρας του πατέρα του με τον πατέρα του παππού μου ήταν ξαδέλφια. Μάλιστα, η μητέρα μου θυμάται χαρακτηριστικά τον πατέρα του Ανδρέα να προσέχει εκείνη όταν ήταν παιδούλα και τη γιαγιά μου στο πλοίο που τις πήγαινε για επίσκεψη στην Κύπρο. Κύπριοι μετανάστες λοιπόν στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια, όπου ο πατέρας του, αφού εργάστηκε 8 χρόνια σε αρτοποιείο άνοιξε παντοπωλείο στο Ατταρίν και ο παππούς μου αρτοποιείο στη Rue Canope της Ιμπραημίας. Έτσι, κατά το ταξίδι μου στην Κύπρο, η επίσκεψη στο χωριό μας, τους Αγίους Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας, ήταν μονόδρομος, όπως κι ένα κόκκινο γαρύφαλλο ως αιγυπτιώτικο θυμητάρι στην προτομή που ανέγειραν προς τιμήν του οι συμπατριώτες μας…

Ο Μάνος Λοΐζος είχε γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια το 1937, μοναχοπαίδι του Ανδρέα Αργυρίδη – γιου του Λοΐζου Αργυρίδη, εξού και το μετέπειρα επώνυμο – και της Ροδίτισσας Δέσποινας Μανάκη. Φοιτώντας στο Αβερώφειο Γυμνάσιο, ξεκινά παράλληλα τα πρώτα βήματα του στη μουσική μάθηση με πιάνο, βιολί και κιθάρα, αρχίζοντας το 1954 να παίζει τις πρώτες δικές του μελωδίες. Το 1955 έρχεται στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Φαρμακευτική αρχικά και κατόπιν στην Ανωτάτη Εμπορική. Αλλά η μουσική τον κερδίζει, αφήνει τις σπουδές και παράλληλα με μια δύσκολη οικονομικά ζωή, όπου δούλευε ως γκαρσόνι και γραφίστας για να ζήσει, παρακολουθεί το 1961-62 ένα κύκλο μαθημάτων στη Σχολή ¨Βακαλό¨. Την πρώτη καλλιτεχνική του εμφάνιση την έκανε το 1962 δίπλα στο Μίκη Θεοδωράκη ως διευθυντής χορωδίας στην ¨Όμορφη Πόλη¨. Την ίδια χρονιά, με τη βοήθεια του Μίμη Πλέσσα, κυκλοφορεί το πρώτο του 45άρι με ερμηνευτή το Γιώργο Μούτσιο, ενώ το 1968 κυκλοφόρησε ο πρώτος μεγάλος του δίσκος με τίτλο ¨Ο σταθμός¨, σε στίχους του επιστήθιου φίλου του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Η μετέπειτα καριέρα του ήταν γεμάτη επιτυχίες : 14-15 δίσκοι, τραγούδια όπως τα ¨Δελφίνι-δελφινάκι¨, ¨Παλιό ρολόι¨, ¨Η δουλειά κάνει τους άνδρες¨, ¨Σεβάχ ο θαλασσινός¨ σε δική του ερμηνεία, ¨Τζαμάικα¨, ¨Παποράκι¨, ¨Ακορντεόν¨ και τόσα άλλα, συνεργασίες με στιχουργούς όπως ο Παπαδόπουλος, ο Νεγρεπόντης, ο Πυθαγόρας, κι ο Ρασούλης και τραγουδιστές σαν την Αλεξίου, το Νταλάρα, τον Παπακωνσταντίνου και τη Γαλάνη. Πέθανε από εγκεφαλικό στη Μόσχα το 1982, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην αιγυπτιώτικη – και όχι μόνο – καλλιτεχνική οικογένεια…

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

Ο ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ¨ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ¨

 

Στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ¨Χάρη Πάτση¨ ανθολογήθηκε ο γνωστός Ιστορικός του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού και Λογοτέχνης Νίκος Νικηταρίδης. Η Εγκυκλοπαίδεια αποτελείται από 31 τόμους και καλύπτει την περίοδο από το Βυζάντιο μέχρι σήμερα.

Ο Νίκος Νικηταρίδης έχει στο ενεργητικό του 38 βιβλία, συλλογές ποιημάτων και διηγημάτων, επιμέλειες εκδόσεων, πάνω από 3.500 δημοσιεύματα κάθε είδους σε αιγυπτιώτικα και μη περιοδικά κι εφημερίδες σε Ελλάδα, Αίγυπτο και Αυστραλία, καθώς και αρκετές  μελέτες και διαλέξεις γύρω απ΄ την ιστορία των Ελλήνων της Αιγύπτου. Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, έχει αποσπάσει δύο πρώτα ποιητικά βραβεία και μία τιμητική διάκριση διηγήματος στην ελληνική Νότια Αφρική, μία ποιητική τιμητική διάκριση σε διεθνή λογοτεχνικό διαγωνισμό της ελληνικής Αργεντινής, καθώς και ένα τρίτο βραβείο διηγήματος σε σχετικό πανελλαδικό διαγωνισμό

Στην εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση ανθολογείται με εννέα ποιήματα. Παραθέτουμε ένα με τον τίτλο ¨Σε κάποιους σκλάβους¨ :

 

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ

 

                                            Μαύρο το δέρμα.

                                            Κόκκινα χείλη.

                                            Μάτια σβησμένα.

                                            Σωτήρας το δείλι.

 

                                            Καυτός ιδρώτας

                                            τσούζει τα μάτια,

                                            νοιώθει το σώμα

                                            χίλια κομμάτια.

 

                                            Φλέβες φουσκώνουν.

                                            Ο αφέντης προστάζει.

                                            Καρφιά τον πληγώνουν.

                                            Το μίσος κουρνιάζει.

 

                                            Με κόμπους σχοινί

                                            το δέρμα του σχίζει.

                                            Το μίσος ξυπνάει,

                                            το στόμα αφρίζει.

 

                                            Τα μάτια κοιτάνε

                                            το άσπρο κορμί,

                                             τα χέρια ορμάνε

                                            ξεχνούν την ποινή.

 

                                            Ο αέρας γεμίζει

                                            από άγρια γέλια,

                                            καθώς απ΄ τους ώμους

                                            πετιέται το αίμα.

 

                                            Το χώμα πονάει.

                                            Ο νέγρος πεθαίνει.

                                            Ο αγέρας φυσάει.

                                            Ελεύθερος μένει.