Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥΚ

          Όταν γεννιέται ένας διάδοχος βασιλικού οίκου φυσικό είναι η χώρα στην οποία κάποια στιγμή θα βασιλέψει να περνά στιγμές ευδαιμονίας. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να συμβεί διαφορετικά και με τον συνεχιστή της δυναστείας του Μωχάμεντ Άλη, Φαρούκ Α΄, γιο του Σουλτάνου της Αιγύπτου Φουάτ Α΄ και της Σουλτάνας Ναζλί Σαμπρί, που διαδέχθηκε το 1936 τον πατέρα του υπό τον τίτλο ¨Η Αυτού Μεγαλειότης Φαρούκ Ι, με τη χάρη του Θεού, Βασιλέας της Αιγύπτου και του Σουδάν, Κυρίαρχος της Νουβίας, του Κορδοφάν και του Νταρφούρ¨.

          Ο Φαρούκ γεννήθηκε στις 11/2/1920 και το χαρμόσυνο γεγονός έγινε γνωστό στην επικράτεια από τους κανονιοβολισμούς των φρουρίων τη μεσημβρία της ίδιας ημέρας.

          Συγκεκριμένα, το Υπουργικό Συμβούλιο, συνελθόν άμα τη αναγγελία της χαρμόσυνης είδησης, διέταξε όπως ριφθούν σε Κάιρο και Αλεξάνδρεια 21 κανονιοβολισμοί προς αναγγελία του γεγονότος στον πληθυσμό, ενώ δόθηκε άδεια αργίας σε όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες, με τις τράπεζες να αργούν. Η δε πρωτεύουσα σημαιοστολίστηκε.

          Ο Φουάτ για τη γέννηση του πρίγκιπα διαδόχου προσέφερε 10.000 λίρες στους φτωχούς Αλεξανδρείας, Καΐρου και στις πρωτεύουσες μουδηριών και διοικητηρίων, 1.600 λίρες για τις κυριότερες φιλανθρωπικές εταιρίες και 800 λίρες για τη διανομή κρέατος στα μεγάλα τεμένη του Καΐρου.

          Το όνομα Φαρούκ που δόθηκε στον πρίγκιπα έφερε ο δεύτερος Χαλίφης του Ισλάμ, Ομάρ ελ Φαρούκ. Η δε λέξη ¨Φαρούκ¨ στα αραβικά σημαίνει : Δίκαιος, διακρίνων το καλό από το κακό.

          Μόλις έγινε γνωστή η είδηση πολλοί επίσημοι, πλήθος Ουλεμάδων, δημοσίων υπαλλήλων και προκρίτων μετέβησαν στα ανάκτορα και ενεγράφησαν στο βιβλίο των επισκεπτών, ενώ ο Ουάχμπι Πασάς και οι υπουργοί, συμπεριλαμβανομένου του Σίρρυ Πασά, πήγαν στη βασιλική κατοικία και συνεχάρησαν το Σουλτάνο.

          Φυσικά και οι Αιγυπτιώτες δεν θα μπορούσαν παρά να συμμετάσχουν στη χαρά του αιγυπτιακού λαού. Έτσι, οι παροικίες Αλεξανδρείας και Καΐρου εκδήλωσαν τη συμπάθεια τους για τη γέννηση του πρίγκιπα με την ανύψωση της κυανόλευκης από πολλά ελληνικά καταστήματα και από τις ελληνικές τράπεζες, ενώ τα κοινοτικά σχολεία παρέμειναν κλειστά.

          Ποιος άραγε να σκεφτόταν εκείνη την ημέρα πως 32 χρόνια αργότερα ο Φαρούκ θα ανατρεπόταν από τη Νασερική Επανάσταση και εξόριστος θα πέθαινε στη Ρώμη το 1965, προσθέτοντας μία πράξη πραγματικότητας στα δικά του λεγόμενα, αφού είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο πως τελικά 5 μονάχα βασιλείς θα παρέμεναν στον κόσμο : Εκείνος της Αγγλίας και οι τέσσερεις της τράπουλας…

Πηγές : ¨Ταχυδρόμος¨, Αλεξάνδρεια 30-12/2/1920, 31-13/2/1920, 1-14/2/1920

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

Η ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Δεν είναι μόνο λέξεις και φράσεις, αλλά και πράξεις που συνεχίζουν στο σήμερα τη μακρά πορεία τους από την απώτατη αρχαιότητα σε ολόκληρη τη γη. Μια τέτοια πράξη που πραγματικά προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι και η δια του αίματος αυτοκτονία.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές είναι μια τέτοιου είδους αυτοκτονία νεαρής Αιγυπτίας φελάχας που έλαβε χώρα το Σεπτέμβριο του 1955, αυτοκτονία που οδήγησε τον αείμνηστο Αιγυπτιώτη καθηγητή αραβικής φιλολογίας και θεολογίας Ευγένιο Μιχαηλίδη, να δημοσιεύσει στον αλεξανδρινό ¨Ταχυδρόμο¨ ένα εξαιρετικά κατατοπιστικό σχετικό άρθρο, μέρος του οποίου αξίζει να αναδημοσιεύουμε :

Ο ανταποκριτής λοιπόν της αιγυπτιακής εφημερίδας ¨Αχράμ¨ από το χωριό Χάνικατ είχε πληροφορήσει την κοινωνία της Νειλοχώρας για την αυτοκτονία μιας φελάχας ονόματι Φάτιμε Χασσανέιν Σαντούκατ, η οποία είχε καταπιεί ένα ποτήρι αίμα χαλασμένο.

Τι είδους όμως ήταν αυτό το χαλασμένο αίμα ; Μήπως ήταν το ¨ταύρειον αίμα¨ των αρχαίων, το οποίο αναφέρουν αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς ;

Ο Ηρόδοτος γράφει πως ο Φαραώ της Αιγύπτου Ψαμμήτικος ¨αίμα ταύρου πίων απέθανε παραχρήμα¨. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μιλώντας περί του θανάτου του πατέρα του Ιάσωνα σημειώνει ότι αυτός αναγκάστηκε ¨πιείν αίμα ταύρου¨. Ο Πλούταρχος τονίζει ότι ο Θεμιστοκλής θέλοντας να θέσει τέρμα στη ζωή του ¨αίμα ταύρου έπιεν¨. Ο Αριστοφάνης, ο Πλίνιος και άλλοι μιλούσαν περί θανάτου δια πόσεως ¨αίματος ταύρου¨.

Απ΄ όσα γνωρίζουμε όμως, το αίμα του ταύρου και άλλων φαγώσιμων ζώων δεν περιέχει στοιχεία δηλητηριώδη, τα οποία να προκαλούν το θάνατο και μάλιστα ¨παραχρήμα¨ όπως παρατηρεί ο Ηρόδοτος. Στη Συρία και στο Λίβανο μέχρι σήμερα ¨για μεζέ¨ τρώνε ωμό κρέας με το αίμα του. Στη Γερμανία το χοιρινό αίμα είναι περιζήτητο. Στην Αίγυπτο καλοπληρώνεται το αίμα της χελώνας, το οποίο σερβίρουν στην ντόπια κοινωνία ευτραφείς γυναίκες. Γνωρίζουμε ότι η πόση του αίματος παλαιόθεν απαγορευόταν από τους Εβραίους, καθώς και η βρώση κρέατος με αίμα (Α΄ Σαμ., Ψαλμ. Ιστ΄, Ιεζ. λγ΄, 25 Γεν. θ΄, 4 Λευΐτ. ιστ΄, κτλ.). Υπάρχουν όμοια χωρία και στην Καινή Διαθήκη. Σε μία Σύνοδο των Αποστόλων αποφασίστηκε ¨η από του αίματος αποχή¨. Κατά ταύτα η Εκκλησία ορίζει για τους αιμοπότες κληρικούς καθαίρεση, για δε τους λαϊκούς αφορισμό (Στ΄ Οικουμ. Σύνοδ., καν. στ΄).

Ούτως ή άλλως γεννάται η ερώτηση : Τι είδους αίμα χρησιμοποίησε η αυτοκτονήσασα φελάχα του χωριού Χάνικατ και το οποίο επέφερε ¨παραχρήμα¨ το θάνατο της ; Αναμφίβολα πρόκειται περί αίματος ταύρου, το οποίο χρησιμοποιούν ιδίως οι φελάχες βάζοντας το στα προσφερόμενα σε αντίζηλους πιοτά (καφέ, τσάι, κτλ.) όπως επιφέρουν το θάνατο τους.

Επομένως ενταύθα η λέξη ¨ταύρος¨ δεν σημαίνει το τετράποδο γνωστό ζώο, το βόδι, τον μπογά, αλλά το περίνειο, το αιδοίο του ανδρός. Στα ελληνικά λεξικά μας ο ταύρος έχει τη σημασία του αιδοίου του ανδρός. Δυνάμεθα ακινδύνως να εννοήσουμε με το αίμα του ταύρου, την εμμηνορρυσία, τα καταμήνια, την περίοδο και τα επιμήνια, τα οποία ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης ονομάζει γυναικεία ή ωραία.

Η ποσότητα του αίματος αυτού, η οποία ποικίλει από 30 έως 600 γραμμάρια και κατά μέσο όρο είναι 150 ως 200, περιέχει αρσενικό, μαγνήσιο, θείο, ασβέστιο και φώσφορο. Αυτά λέγουν οι βιολόγοι και οι χημικοί και αυτό γνωρίζουν αναμφίβολα μέσω πείρας και παράδοσης οι γυναίκες της Αιγύπτου και ιδίως οι φελάχες. Αυτό γνώριζε και η Φάτιμε, η οποία αρνούμενη να λάβει ξένο πρόσωπο προς την τρυφερή καρδιά της, αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή της αυτοκτονώντας μ΄ αυτό το πρόχειρο μέσο. Γέμισε το ποτήρι με τρόπο που γνώριζε η ίδια εκ τούτου του αίματος το οποίο ο ανταποκριτής της ¨Αχράμ¨ ονομάζει ¨αίμα χαλασμένο¨ (νταμ φάσιντ), το κατάπιε και παραχρήμα επήλθε ο ποθητός τερματισμός της ζωής της, ο θάνατος¨…

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

Ο ΛΕΩΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗ ΜΑΡΚΟΥ

ΩΣ ΕΜΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

          Ιδρυτής της Αλεξανδρινής Εκκλησίας ο Άγιος και Ευαγγελιστής Μάρκος δεν θα μπορούσε παρά να συμβολίζεται με κάποιο τρόπο στο έμβλημα-θυρεό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ένας συμβολισμός που πήρε τελικά τη μορφή του Πτερωτού Λέοντα. Ακολουθώντας λοιπόν σχετικό άρθρο του Διευθυντή της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης (1942-1968) Θεόδωρου Μοσχονά από το 1949, ας προσπαθήσουμε να το αποσυμβολίσουμε :

          Η οπτασία του προφήτη Ιεζεκιήλ στον ποταμό του Χοβάρ αναφέρει ότι αυτός είδε ¨ομοίωμα τεσσάρων ζώων και αύτη η όρασις αυτών, ομοίωμα ανθρώπου επ΄ αυτοίς¨, ωσαύτως, ¨και ομοίωσις των προσώπων αυτών, πρόσωπον ανθρώπου και πρόσωπο του λέοντος εκ δεξιών τοις τέσσαρσι και πρόσωπον αετού τοις τέσσαρσι¨. Η Εκκλησία λοιπόν αφιέρωσε τα συμβολικά αυτά ζώα στους τέσσερεις Ευαγγελιστές, το πρώτο στο Ματθαίο, το δεύτερο στο Μάρκο, το τρίτο στο Λουκά και το τέταρτο στον Ιωάννη. Έτσι, σύμφωνα με τον πατέρα Γ. Κουγιουμτζόγλου, ο Ματθαίος συμβολίζεται με τον άνθρωπο-άγγελο διότι το Ευαγγέλιο του αρχίζει από την κατά σάρκα γενεαλογία του Ιησού, ο Μάρκος με το Λέοντα διότι το Ευαγγέλιο του αρχίζει με τη διαβίωση του Προδρόμου Ιωάννη στις ερήμους όπου ζουν οι λέοντες, ο Λουκάς με τον ταύρο γιατί το Ευαγγέλιο του αρχίζει με τη λατρεία του παλαιού νόμου κατά την οποία συνήθως θυσιάζονταν ταύροι και ο Ιωάννης με τον αετό διότι θεολόγησε υψηλά την αιώνια γέννηση του Λόγου του Θεού.

Οι Ευαγγελιστές αγιογραφούνται έχοντας δίπλα τους τα ανωτέρω εμβλήματα, τα οποία είναι και τα τέσσερα πτεροφόρα. Δεν είναι όμως μόνο ο Λέων πτερωτός. Πτερωτούς ταύρους και μόσχους τιμούσαν οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι, ενώ οι Αιγύπτιοι τον άπτερο ταύρο Άπι. Όπως προαναφέραμε, ο Λέων του Αγίου Μάρκου συμβολίζει και τον τρόπο με τον οποίο αρχίζει του Ιερό του Ευαγγέλιο. Ευσεβής παράδοση αναφέρει τον Ιωάννη Μάρκο ως γόνο πλούσιας εβραϊκής οικογένειας της Κυρηναϊκής, γιο του Αριστόβουλου αδελφού Βαρνάβα. Η οικογένεια Αριστόβουλου, καταστραφείσα οικονομικώς λόγω επιδρομής αλλόφυλων στην Κυρηναϊκή, μετανάστευσε στη Γη Ισραήλ, έξω από τα Ιεροσόλυμα. Ρωμαλέος ο νεαρός Ιωάννης Μάρκος, λέγεται ότι έτρεψε σε φυγή λέοντα παρά τον Ιορδάνη, γι΄ αυτό και ο Λέων υιοθετήθηκε ως έμβλημα της Εκκλησίας την οποία ίδρυσε στην Αίγυπτο.

Εν τούτοις, σύμφωνα με ορισμένους Πατέρες της Εκκλησίας, ο Λέων είτε ως ζώο, είτε ως σύμβολο δεν ήταν αρεστό σ΄ αυτούς. Το ότι δεν έτρεφαν μεγάλη υπόληψη για τον περιώνυμο βασιλέα των ζώων, φαίνεται και σε κάποια γραπτά τους. Μόνο ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης γράφοντας περί ¨Ουρανίας ιεραρχίας¨ και υπό τον τίτλο ¨ιερότυπος θηριομορφία¨ αναφέρει : ¨Την λέοντος μορφήν εμφαίνων οιητέον το ηγεμονικόν και ρωμαλέον αδάμαστον¨. Ο Άγιος Μάξιμος, σχολιαστής του Διονυσίου, δίνει μια περίεργη εικόνα για το λέοντα : ¨Τους θηρεύοντας λανθάνειν βουλόμενον (ο λέων) περιπατών, τη ουρά, εξαφανίζει τα εαυτού ίχνη ίνα μη γνωσθώσι¨. Ο Ωριγένης στιγματίζει τους λέοντες ¨επειδάν τινός επιλαβώνται ζώου (οι λέοντες), ροφείν τε το αίμα και αρπακτικώς εσθίειν το προσπεσόν, και μάλιστα κυριώτερα των μελών, τα δε περιττά καταλιμπάνειν¨ και αλλαχού ¨Πέτρος μας διδάσκει λέγων, ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί κατά τον Θ΄ Ψαλμόν ενεδρεύει εν ανθρώπω, ενεδρεύει ως λέων εν τη μάνδρα αυτού¨, υπενθυμίζει δε πιο κάτω ότι ο λέων ως άλλος διάβολος ¨των ώτων σε λαβείν (βούλεται άνθρωπε)¨, έτι δε ¨ο λέων ως ιστορείται γηράσας περί τας πόλεις νέμεται θηρεύειν θέλων ανθρώπους¨, περιπαίζοντας δε ο Χαλκέντερος μάλλον αυτούς που πιστεύουν στους αστερισμούς, γράφει για τους υπό τον αστερισμό του Λέοντος γεννηθέντες (23 Ιουλίου-24 Αυγούστου) πολλού ¨γέλωτος άξια¨ ως πιστεύουν οι υπό τον αστερισμό της Παρθένου γεννηθέντες ότι έσονται ¨τιτανότριχες¨. Ακόμη λέει, οι υπό το Λέοντα γεννηθέντες έχουν κεφάλι στρογγυλό, ¨υπόπυρροι την τρίχα, σκνυφοί, άρπαγες, ασυγκέραστοι, κακόσχολοι¨. Τέλος, ο Κύριλλος Αλεξανδρείας αποκαλεί ¨λύκους και λέοντες ζώα ανιερά και ακάθαρτα¨ στα σχόλια του στον Ησαΐα, ενώ πάνω στον αντισημιτισμό του αποκαλεί τη συναγωγή των Ιουδαίων ¨καθάπερ λέοντα εν δρυμώ¨.

          Πότε άρχισε ο Πτερωτός Λέων να καθίσταται το επίσημο έμβλημα της Εκκλησίας Αλεξανδρείας δεν είναι καθορισμένο. Αλλά και αυτό έχει σχέση με την αρπαγή από την Αλεξάνδρεια του ιερού λειψάνου του Αγίου Μάρκου το 828, επί Πατριαρχίας Χριστοφόρου Α΄, από τους Ενετούς εμπόρους Ρουστίκο από το Τορτσέλλο και Μπόνο Τριμπούνο από το Μαλαμούκο. Οι ιερόσυλοι αυτοί που περιτύλιξαν το λείψανο εντός χοιρινών αλιπάστων προς αποφυγή εξετάσεων στα τελωνεία Αλεξανδρείας, από τη βιασύνη τους άφησαν πίσω τους την τίμια κάρα. Στη Βενετία, ο Δόγης Παρτετσιπάτσιο τους υποδέχθηκε μετά φανών και λαμπάδων, και διέταξε να κατατεθεί το λείψανο πρώτα σε κάποιον πύργο, κατόπιν στο Ναό του Αγίου Θεοδώρου, και μετά στον περικαλλή Ναό του Αγίου Μάρκου όπου και βρίσκεται.

          Το 1418 επί Πατριαρχίας Νικολάου Δ΄ η κάρα του Αγίου κλάπηκε από την Αλεξάνδρεια από Ενετό πειρατή και η αρπαγή αυτή θεωρήθηκε ως εθνική συμφορά των Χριστιανών της Αιγύπτου. Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία ανακήρυξε από τον 9^ο αιώνα τον Άγιο Μάρκο προστάτη της. Πτερωτοί Λέοντες παρουσιάστηκαν έκτοτε σε σημαίες και λάβαρα, σε ανάμνηση δε θαύματος του Αγίου Μάρκου στην Ακυλία χαράκτηκε επί του ανοιχτού Ευαγγελίου το λατινικό ¨pax tibi marce evangelista meus¨, δηλαδή ¨ειρήνη σοι Μάρκε Ευαγγελιστά μου¨.

          Οι λαμπροί Κρήτες Πατριάρχες Αλεξανδρείας του 16^ου και 17^ου αιώνα, από το Συλβέστρο, το Μελέτιο Πηγά και τον Κύριλλο Λουκάρεως άρχισαν να έχουν τον Άγιο Μάρκο ως έμβλημα τους. Κρήτες αυτοί, υπήκοοι της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας, δυσανασχετούσαν βλέποντας το έμβλημα της Εκκλησίας Αλεξανδρείας να σφετερίζεται από τη Δύση. Ο Μελέτιος Πηγάς άφησε χειρόγραφη λειτουργία του Αγίου Μάρκου στην Πατριαρχική Βιβλιοθήκη, ενώ ο Πτερωτός Λέων έμπαινε και στις πατριαρχικές σφραγίδες. Εδώ και 250 χρόνια, ήτοι από τους Πατριάρχες Ματθαίο και Κυπριανό, τα πατριαρχικά επιστολόχαρτα φέρουν τον Πτερωτό Λέοντα. Ο θυρεός του Πατριαρχείου έκτοτε είχε επίσης το Λέοντα. Προς στιγμή ο Ιερόθεος Α΄ το 1825 μετατεθείς από τη Νίκαια στην Αλεξάνδρεια θέλησε να εισάγει στο θυρεό και το Δικέφαλο Αετό, τον οποίο αφαίρεσε κατόπιν αδελφικής παρατηρήσεως του Οικουμενικού Πατριάρχη Αγαθάγγελου Α΄. Επί Νικάνορος και Σωφρονίου ο θυρεός και η σφραγίδα του Πατριαρχείου είχαν μόνο το Λέοντα. Από δε τον Πατριάρχη Φώτιο, στις αρχές του 20^ου αιώνα, μαζί με τον Πτερωτό Λέοντα απεικονίζεται και ο ιδρυτής του Θρόνου Άγιος Ευαγγελιστής Μάρκος.

          Σήμερα ο θυρεός του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας αποτελείται από τον Πτερωτό Λέοντα που φέρει κάτω από το αριστερό του πόδι το Ευαγγέλιο, πλαισιωμένο με δάφνινο στεφάνι και επιστεφομένο από την πατριαρχική μίτρα. Ας σημειωθεί πως ο Λέων συμβολίζει επίσης τη δύναμη του λόγου του Ευαγγελιστή, τα πτερά του την πνευματική ανύψωση, το Ευαγγέλιο τη σοφία, το δάφνινο στεφάνι τη δόξα και η μίτρα την αγιότητα.

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

Ο ΜΑΝΣΟΥΡΙΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΝΤΕΡΟΒΓΑΛΤΗΣ

Τζακ ο Αντεροβγάλτης είναι το ψευδώνυμο που δόθηκε σε έναν αγνώστου ταυτότητας δολοφόνο,^, ο οποίος δρούσε στην περιοχή Ουάιτσάπελ του Λονδίνου κυρίως το 1888. Το όνομα αυτό  άρχισε να χρησιμοποιείται από την ημέρα που κάποιος έστειλε ένα γράμμα στο Κεντρικό Γραφείο Ειδήσεων του Λονδίνου, ισχυριζόμενος πως είναι ο δολοφόνος με αυτό το όνομα.

Τα θύματα του ήταν γυναίκες πόρνες και οι φόνοι συνέβαιναν σε δημόσιους χώρους τη νύχτα, φόνοι με κύριο χαρακτηριστικό το ξεκοίλιασμα των θυμάτων που έμειναν μέχρι σήμερα ανεξιχνίαστοι, λαμβάνοντας το χαρακτήρα Αστικού Μύθου.

Ενήμεροι για τα πάντα οι Αιγυπτιώτες, από τον ελληνικό και ξένο Τύπο, δεν θα μπορούσαν να μην ¨επηρεαστούν¨ από τα φρικτά αυτά γεγονότα, ιδίως οι γυναίκες, με μια τάση προς τη διακωμώδηση, αν και η δράση του Τζακ δεν ήταν καθόλου αστεία.

Έτσι, μεταφερόμαστε στη Μανσούρα του 1889, σε μια πολίχνη στο Δέλτα του Νείλου. Στις 11 και 12 Απριλίου λοιπόν η Μανσούρα πλημμύρισε από επισκεπτήρια στα οποία ήταν γραμμένο το όνομα Ιωάννης Αντεροβγάλτης. Αυτά αποστάλθηκαν σε όλες τις οικογένειες, ήταν δε χειρόγραφα και όχι τυπωμένα, κι αποστέλλονταν από την Αλεξάνδρεια.

Και ο Τύπος της εποχής σχολίαζε σχετικά : ¨Είναι αρκετά αστείος, αν μη και γελοίος ο επιστείλας, διότι απεφάσισε να εξοδεύση δι΄ ανοίκιον επινόημα ολίγα φράγκα εις το ταχυδρομείον¨.

Οπωσδήποτε όμως καταφόβισε τις γυναίκες τόσο πολύ, ώστε δεν αποφάσιζαν να εξέλθουν μόνες, αλλά με συνοδεία και συνοδευμένες μάλιστα από πολλούς άνδρες για να μπορούν να αντιμετωπίσουν τυχόν συνάντηση με τον Ιωάννη τον Αντεροβγάλτη !

Φυσικά το περιστατικό δεν είχε συνέχεια και η ευχή ¨και μη χειρότερα¨ συνόδευε το μειδίαμα των περισσότερων Μανσουριανών ανδρών, που πάντως βρήκαν ευκαιρία για μια πιο στενή σχέση με τις γυναίκες της πολίχνης τους…

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ