ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΕΣ

 

Ανατρέχοντας σε δημοσιεύματα ειδήσεων των τελευταίων χρόνων, διαβάζουμε τα εξής :

Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Παρθένιος Γ΄ (1987-1996), ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως ¨Ο Πατριάρχης των Διαλόγων¨, διετέλεσε Πρόεδρος από το 1991 του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.

Το 2015 ετοιμάστηκε ¨Ο Ναός Όλων των Θρησκειών¨, ένα αρχιτεκτονικό στολίδι στον οικισμό Staroye Arakchino, στη Ρωσία. Πρόκειται στην ουσία για ένα συγκρότημα κτηρίων που ξεχωρίζει στον ορίζοντα από τους θόλους, τους μιναρέδες και τα καμπαναριά του, που εκπροσωπούν τη θρησκευτική αρχιτεκτονική των 12 μεγάλων θρησκειών του κόσμου.

Το 2021 έλαβαν χώρα τα εγκαίνια του Πατριαρχικού Κέντρου Μελετών και Διαλόγου, στην Πατριαρχική Μονή του Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου, από τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Θεόδωρο Β΄, παρουσία εκπροσώπων από όλα τα Θρησκευτικά δόγματα, όπως Καθολικών, Αγγλικανών, Κοπτών και του Μεγάλου Μουφτή του Άζχαρ. Ο δε Πατριάρχης υπενθύμισε ότι με τον Ιμάμη από το Άζχαρ είναι ¨αδέλφια στο όνομα του Χριστού¨, ενώ αποκάλεσε την Κοπτική Εκκλησία ως ¨Αδελφή Εκκλησία¨ και χαρακτήρισε την παρουσία του Αρχιεπισκόπου της Αγγλικανικής Εκκλησίας ως μεγάλη τιμή.

Το 2024 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε πως συνιστά ¨σκάνδαλο¨ ο χωριστός εορτασμός του Πάσχα από Ορθόδοξους και Καθολικούς., ενώ απολύτως εναρμονισμένος και στον ίδιο τόνο, ο Πάπας Φραγκίσκος διακήρυξε  ότι ¨το Πάσχα ανήκει στον Χριστό, όχι στα ημερολόγια ημών των θνητών¨.

Οικουμενισμός τώρα, αποκαλείται η παγκόσμια κίνηση Χριστιανικών  εκκλησιών και ομολογιών που στοχεύουν στην αποκατάσταση της ενότητας των Χριστιανών σε ευχαριστιακή κοινωνία. Οι ρίζες του πρέπει να αναζητηθούν στον προτεσταντικό χώρο στα μέσα του 19^ου αι., οπότε κάποιες χριστιανικές ομολογίες ωθήθηκαν σε μία συσπείρωση και συνεργασία. Αυτή η ενωτική δραστηριότητα έλαβε οργανωμένη πλέον μορφή ως Οικουμενική Κίνηση τον 20^ο αι. και κυρίως το 1948 με την ίδρυση στο Άμστερνταμ του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών που εδρεύει στη Γενεύη. Σημαντική ώθηση στη δημιουργία της Οικουμενικής Κίνησης έδωσε και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ιδιαίτερα μάλιστα με το Διάγγελμα του 1920 που όπως αποδείχτηκε αποτέλεσε τη βάση και τον Καταστατικό χάρτη της συμμετοχής των Ορθοδόξων σε αυτή, αφού σχεδόν όλες οι Ορθόδοξες εκκλησίες ζήτησαν σταδιακά να γίνουν δεκτές ως μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Όσον αφορά στο οικουμενιστικό άνοιγμα του Βατικανού, η ανταπόκριση της Ορθοδοξίας υπήρξε θετική, με κύριο εκφραστή τον Τέκτονα Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, ο οποίος συναντήθηκε με τον Πάπα Παύλο Στ΄ στα Ιεροσόλυμα το 1964 και προχώρησε μαζί του στην αμοιβαία άρση των αναθεμάτων του Σχίσματος του 1054, υποστηρίζοντας το ¨Διάλογο της Αγάπης¨.

 Η Ορθόδοξη Εκκλησία, λοιπόν, δεν αρνείται το διάλογο, αντιθέτως τον επιδιώκει. Η οικουμενική πορεία αποτελεί τη φύση και την παράδοση της. Εξάλλου, όπως έχει δηλώσει ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος Β΄ στην Αφρικανική Ήπειρο, την ήπειρο του μέλλοντος, όπως την χαρακτήρισε ο διατελέσας επί σειρά ετών Πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών μακαριστός Προκάτοχος και Πνευματικός του Πατέρας Πατριάρχης Παρθένιος Γ΄, το θέμα αυτό αποτελεί ζήτημα ζωτικής σημασίας. Και τούτο διότι οι αφρικανικοί λαοί, στο ρου των αιώνων, ασπάστηκαν την πίστη διαφορετικών θρησκειών, εκκλησιών και δογμάτων και επιζητούν, μέσα στην πολυμορφία του πολιτιστικού τους περιβάλλοντος, αλλά και των μεγάλων κοινωνικών, οικονομικών και εν γένει βιοτικών προβλημάτων τους, την ειρηνική συμβίωσή τους.

          Προς επίρρωση των ανωτέρω, όπου διαφάνηκε η καθοριστική συμμετοχή στο Οικουμενικό Κίνημα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και για να τονιστεί η πρωτοπορία των Αιγυπτιωτών και της Αιγυπτιακής Κοινωνίας εν γένει, θα ανατρέξουμε σε αιγυπτιώτικο δημοσίευμα του 1924, το οποίο αναδημοσιεύουμε για την ιστορική του σημασία :

          ¨Την Παρασκευή 9 Μαρίου 1924 είχον προσκηθεί εν Καΐρω πάντα τα μέλη της Αδελφότητος προς Ενότητα Πίστεως και παρέστησαν δεκάδες τινές εξ απασών των εν Αιγύπτω Χριστιανικών Εκκλησίων.

          Εκ μέρους της Ελληνικής Ορθοδόξου παρέστησαν εκ των μελών μεν ο αιδ. Αρχιμανδρίτης Γεννάδιος Γιανναγκάς, ο δικαστής κ. Βρυάκος, οι δικηγόροι Χαρ. Μουστάκας και Αγαμέμων Ζάχος, οι κ.κ. Καλομοίρης, Κ. Μαυρόπουλος και άλλοι.

          Κληθέντες παρέστησαν ως επισκέπται ο Πανιερώτατος Αρχιεπίσκοπος Σιναίου Πορφύριος μετά του αιδεσιμωτάτου Αρχιμανδρίτου Πορφυρίου.

          Έτσι, πάντες εν σώματι, ηγουμένου του Αγγλικανικού Επισκόπου Αιγύπτου και Σουδάν Λόρδου Γκουΐν, μετέβησαν εις τον παρακείμενον ναός της Θεοτόκου.

          Ο Ναός της Θεοτόκου του Κασρ ελ Ντουμπάρα είναι πολύ συμπαθής τοις Ορθοδόξοις. Πρώτον διότι φέρει το όνομα το σεπτόν της Παρθένου Μητρός του Θεού, τουθ΄ όπερ διαλύει τας υποψίας μερικών συγχεόντων την Αγγλικανικήν Εκκλησίαν προς τας Διαμαρτυρωμένων και νομιζόντων ότι η Παναγία Μαρία δεν κατέχει την δέουσαν θέσιν εν τη λατρεία των Αγγλικανών. Δεύτερον, διότι και η δι΄ είδους ¨τέμπλου¨ διαίρεσις προσεγγίζει την διασκευήν της προς την των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

          Εν τοιούτω Ναώ ακολουθία κοινή Χριστιανών εκ των διαφόρων Εκκλησιών ήτο εν ελπιδοφόρον προανάκρουσα της μελλούσης ενώσεως.

          Μετά τον εναρκτήριον ύμνον προσηυχήθη γενικώς και ειδικώτερον υπέρ της Ενώσεως των διεσκορπισμένων μελών του εν τη Εκκλησία Αποκαλυπτομένου Χριστού εις εξ εκάστης των Εκκλησιών.

          Πρώτος ο Ελληνορθόδοξος Αρχιμανδρίτης Γεννάδιος. Μετά ταύτα ανεγνώσθη περικοπή εκ της Επιστολής του Ουρανοβάμονος Παύλου προς Εφεσίους (κεφ. Δ΄, 1-13) ¨…εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού μέχρι καταντήσωμεν αι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας και πληρώματος του Χριστού¨.

          Το ευχάριστον, ότι δια πρώτην φοράν όχι μόνον προσευχαί Ελληνιστί, αλλά και αναγνώσματα γίνονται. Ο κ. Βρυάκος παρακληθείς εδέχθη ν΄ αναγνώση την θαυμασίαν αυτήν περικοπήν ης την τελευταίαν παράγραφον ανεγράψαμεν ανωτέρω.

          Μετά τούτο ωμίλησεν ο Πρύτανις του Αμερικανικού Πανεπιστημίου Δρ. Γουώτσον. Σπανίως εις 20 λεπτά της ώρας εγένετο ωραιοτέρα, περιεκτικωτέρα και διδακτικωτέρα ομιλία. Θαυμάζει τις πως λαϊκός ωμίλησε τόσον τελείως επί θρησκευτικού θέματος, αλλά λησμονούμεν τον ημέτερον Μ. Γαλανόν ;

          Ότι όμως ήτο τονωτικόν δια την μεταξύ των παρισταμένων Εκκλησιών συμπάθειαν και την ανακαίνισιν της παλαιάς μεταξύ των Χριστιανών Αγάπης ήτο το εξής : Εις λειτουργός εκ πέντε διαφόρων Εκκλησιών έκαμε παράκλησιν δια μίαν άλλην, εκτός της ιδικής του, Εκκλησίαν. Και η παράκλησις είχεν ως κείμενον τα ιδιαιτέραν έχοντα αντικείμενα δεήσεως.

          Ούτω πως δια τους Κόπτας προσηυχήθη ο Αγγλικανός Επίσκοπος. Δια τους Αρμενίους ο Δρ. Γουώτσον, Πρεσβυτεριανός. Δια τους Πρεσβυτεριανούς ο αιδεσιμότατος Ρίτμοντ Ιεραπόστολος Άγγλος. Δια τους Αγγλικανούς ο αιδεσιμότατος Κέλλευ Βεσλεϊκός.

Δια δε τους Έλληνας Ορθοδόξους ο ελληνομαθής Κανονικός Γ. Καίρντνερ. Αντικείμενον της δια τους Έλληνας παρακλήσεως ήτο τριπλούν : 1) Όπως η ιστορική Εκκλησία μας εκτελέση την υπό της Προνοίας ανατεθείσαν αυτή αποστολήν προς επέκτασιν της Βασιλείας του Θεού παρά τοις αγνοούσι τον Κύριον Ιησούν Χριστόν. 2) Υπέρ των προσφύγων της τελευταίας καταστροφής και όπως η Κοινωνία των Εθνών και τα ισχυρά κράτη λάβωσιν σύντονα μέτρα και επισπεύσωσι το σχετικόν δάνειον συντόμως. 3) Όπως ο Θεός οδηγεί τους Κυβερνώντας τα της Ελλάδος κατά τας δυσχερείς ταύτας ημέρας.

Τα 70 αυτά λεπτά κοινής άνευ δυσπιστιών συντάξεως χριστιανών ποθούντων την Ενότητα της Πίστεως και προσευχομένων προς τούτοις και δια την Κοινήν Χριστιανικήν Πρόοδον της Οικουμένης ήσαν κάτι αρεστόν τω Κυρίω και Ευλογίαι Αυτού άνωθεν θα ενισχύσωσι τους εργαζομένους προς Δόξαν Χριστού¨.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ

ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΗ ΕΥΕΡΓΕΤΗ

ΠΑΝΤΑΖΗ ΒΑΣΣΑΝΗ

 

          Ο Πανταζής Βασσάνης – και όχι Παντελής – είχε γεννηθεί στην Πορταριά το 1830 από φτωχή οικογένεια. Το 1850 μετανάστευσε στην Αίγυπτο και εργάστηκε στις επιχειρήσεις των αδελφών Κασσαβέτη. Μετά το θάνατο τους εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Τάντα, όπου και επιδόθηκε σε εμπορικές και γεωργικές επιχειρήσεις, αποκτώντας σημαντική περιουσία. Φιλάνθρωπος και φιλόπατρις, όταν πέθανε το 1891 άφησε στο Ελληνικό Κράτος το 60% της περιουσίας του, ήτοι 48.000 αγγλικές λίρες, από τις οποίες τα 500.000 χρυσά φράγκα θα χρησιμοποιούνταν για την ανέγερση Ναυτικής Σχολής, ενώ με τους τόκους των υπολοίπων θα στέλνονταν οι καλύτεροι μαθητές της στο εξωτερικό για μετεκπαίδευση.

          Η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων άρχιζε να κτίζεται το 1901 και το 1905 δέχθηκε τους πρώτους μαθητές της. Όσο για το δεύτερο όρο της διαθήκης, το 1911 ρυθμίστηκαν τα προσόντα και ο τρόπος επιλογής, προσόντα που αναθεωρήθηκαν το 1938 για να μπορούν να στέλνονται στο εξωτερικό και μηχανικοί αξιωματικοί.

Ας σημειωθεί πως κατά τη διάρκεια του Β΄ π.π. και συγκεκριμένα από τον Οκτώβριο του 1942 ως το Μάρτιο του 1945 η Σχολή λειτούργησε στην Αλεξάνδρεια, σε δύο ενοικιαζόμενες επαύλεις επί της οδού Μαλίκα Φαρίντα στην περιοχή Ζιζίνια, ένα δε γειτονικό οικόπεδο χρησιμοποιήθηκε ως γήπεδο αθλοπαιδιών. Προηγουμένως και για λίγους μήνες του 1942 η Σχολή λειτούργησε επί του θωρηκτού ¨Αβέρωφ¨ που ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι της πόλης του Αλέξανδρου.

          Επίσης, για την ιστορία καταγράφεται πως το εκπαιδευτικό ιστιοφόρο ¨Άρης¨ (1927-28) που χρησιμοποίησε η Σχολή προήλθε κυρίως από κληροδότημα του επίσης Αιγυπτιώτη Γεωργίου Μηνιάκη ύψους 21.000 αγγλικών λιρών.

          Τώρα, μετά από χρονοβόρες προσπάθειες του Αρχηγείου Ναυτικού εντοπίστηκαν στην Αίγυπτο και μεταφέρθηκαν το 1971 στην Ελλάδα τα οστά του Πανταζή Βασσάνη, τα οποία και τοποθετήθηκαν στο κεντρικό κτίριο της Σχολής, κάτω από το άγαλμα του Μεγάλου αυτού Αιγυπτιώτη Ευεργέτη.

          Η αποκάλυψη του οστεοφυλακίου  έλαβε χώρα την 1/7/1972 και από το λόγο του τότε Διοικητή της Σχολής Πλοιάρχου Ιωάννη Φακίδη σταχυολογούμε τα εξής :

          […] ¨Την εποχήν εκείνην η αναγεννηθείσα πατρίς εστερείτο πόρων. Τα οικονομικά της ισχνά λόγω των εξωτερικών χρεών και των αλλεπαλήλων οικονομικών περιπετειών της, περιωρίζον την συμμετοχήν του κράτους εις δαπάνας τελείως απαραιτήτους και εις τομείς λίαν περιωρισμένους. Την αδυναμίαν του Κράτους να αντιμετωπίσει πολυδάπανα έργα κοινής ωφελείας εκάλυπτε δια δωρεών ο πατριωτισμός ευπόρων Ελλήνων. Έτσι, την ανάγκην αποκτήσεως μονίμου έδρας της Σχολής εκάλυψεν ο Π. Βασσάνης. […] Το όνομα του Βασσάνη περιελήφθη εις την διάλεκτον γενεών νέων δοκίμων, οι οποίοι χαριτολογούντες ωνόμαζον την Σχολήν ¨Βασσάνειον Ίδρυμα¨, όπου η λέξις ¨Βασσάνειον¨ έχει σχέση και με τον ευεργέτην, αλλά και με τα βάσανα των δοκίμων. Εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης λοιπόν, το Ναυτικόν επέτυχε μετά πολλάς προσπαθείας την εξ Αιγύπτου μεταφοράν των οστών του αειμνήστου ευεργέτου εις την πατρώαν γην. Ως καταλληλότερος δε τόπος δια την τοποθέτησιν των επελέγη το κεντρικόν κτίριον της Σχολής, το οποίον περισσότερον παντός άλλου είναι δια τους αξιωματικούς του Ναυτικού σύμβολον συμπνοίας και συναδελφότητος, τας οποίας η κοινή εκπαίδευσις και συμβίωσις γεννά και διατηρεί μεταξύ των μελών παντός τακτικού σώματος¨.

 

Σημείωση : Η εξαιρετική σειρά εποχής του Alpha ¨Grand Hotel¨ έχει γυριστεί στη Βασσάνειο Ναυτική Σχολή.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ !!!

 

33 ΑΙΓΥΠΤΙΩΠΟΥΛΑ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟ

ΟΤΑΝ ΞΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΙΟΥΛΙΑΝΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ 1974

 

          Ο Μάρκος Κωνσταντινίδης, Πρώτος Γραμματέας Προεδρίας, ήταν ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες της επίθεσης κατά του Προεδρικού Μεγάρου από τους Ιουλιανούς πραξικοπηματίες. Το πρωί της 15/7/1974 βρισκόταν στο Προεδρικό Μέγαρο μαζί με μια ομάδα Αιγυπτιώπουλων από το Κάιρο που είχαν πάει στην Κύπρο σαν φιλοξενούμενοι του Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και που η ξενάγηση και η φροντίδα τους είχαν ανατεθεί από το Μακαριότατο στον Κωνσταντινίδη.

          Ας δούμε λοιπόν πως περιγράφει εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές, στιγμές άγνωστες στους περισσότερους, μέσα από σχετικό δημοσίευμα του σπανιότατου σήμερα περιοδικού της Λευκωσίας ¨Εικόνες¨ (τ. 34, 4-17/8/1978) :

          Εκείνη την ημέρα λοιπόν, πήγε στο Μέγαρο με λεωφορείο γύρω στις 8 συνοδεύοντας μια ομάδα από Ελληνόπουλα που ανήκαν στην Ορθόδοξη Χριστιανική Αδελφότητα Νέων Καΐρου και που είχαν πάει στην Κύπρο στις 10 Ιουλίου για 15ήμερη παραμονή σαν φιλοξενούμενα του Μακαρίου, στα πλαίσια της πολιτικής του για την ενίσχυση των δεσμών της ομογένειας του εξωτερικού με την Κύπρο. Την ομάδα αποτελούσαν 33 αγόρια και κορίτσια ηλικίας 14-17 ετών. Εξαίρεση ήταν μόνο ένα κορίτσι ηλικίας 21 χρονών. Μαζί τους ήταν και ο διευθυντής τους Γεώργιος Βαλλάς. Σύμφωνα με το πρόγραμμα τους τα Ελληνόπουλα του Καΐρου ανέβηκαν το πρωί της 15/7/1974 στο Προεδρικό Μέγαρο για να υποβάλουν τα σέβη τους στον Μακάριο και να τον ευχαριστήσουν για τη φιλοξενία.

          Ενθουσιασμένα από την παραμονή τους στο νησί, ξεκίνησαν από το Μέλαθρο Ευγηρίας όπου φιλοξενούνταν, ντυμένα στα γιορτινά τους και φτάσανε στο Μέγαρο χωρίς να αντιληφθούν τίποτε περίεργο. Ακολούθησαν τον Κωνσταντινίδη ως την αίθουσα υποδοχής, ενώ μαζί τους είχαν κι ένα μικρό τραπεζάκι κεντημένο με σεντέφι που θα το πρόσφεραν στον Μακαριότατο.

          Σε λίγο μπήκε ο Μακάριος και η αίθουσα γέμισε με χειροκροτήματα. Ένα-ένα τα παιδιά του φίλησαν το χέρι και πάρθηκαν μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες, ενώ του μετέφεραν πόσο όμορφα περνούσαν στο πανέμορφο νησί. Ο Βαλλάς ετοιμάστηκε για τη σύντομη προσφώνηση, αλλά δεν πρόλαβε να πει λέξη… Τα όπλα άρχισαν να βάλλουν κατά του Μεγάλου, σαν χαλάζι που έπεφτε στα τζάμια. Αφού βεβαιώθηκαν περί τίνος πρόκειται, ο Μακάριος μίλησε στα παιδιά δίνοντας τους θάρρος και πως εκείνα δεν έπρεπε να φοβούνται γιατί άλλος ήταν ο στόχος, και μετά αποτραβήχθηκε στο γραφείο του. Οι υπόλοιποι με τα παιδιά μαζεύτηκαν σε μια γωνιά στο δυτικό άκρο του διαδρόμου, κοντά στο γραφείο του Μακάριου και μαζί τους ενώθηκαν και άλλα μέλη του προσωπικού. Τα πυρά πύκνωναν, οι σφαίρες έσπαζαν τα τζάμια και καπνοί θόλωναν την ατμόσφαιρα. Η ολιγάριθμη φρουρά ανταπέδιδε τα πυρά με αυταπάρνηση. Ο Μακάριος ήρεμος εκινείτο από το γραφείο του προς αυτούς, έδινε οδηγίες, προσπαθούσε να εμπνεύσει θάρρος. Το τηλέφωνο είχε κοπεί. Το Μέγαρο ήταν απομονωμένο. Τα πυρά γίνανε καταιγιστικά και οι εκρήξεις σφοδρότερες. Τα παιδιά πεσμένα στο έδαφος, ξέσπασαν σε κλάματα. Ο Μακάριος έμεινε κοντά τους για μισή ώρα και μετά δεν τον ξαναείδαν.

          Το κακό συνεχιζόταν και τώρα προστέθηκε κι ο θόρυβος των τανκς. Ήταν πλέον αιχμάλωτοι. Οι πόρτες παραβιάστηκαν και δύο στρατιώτες με οπλοπολυβόλα μπήκαν αγριεμένοι στο διάδρομο, ανοίγοντας πυρ πάνω από τα κεφάλια τους. Κατόπιν τους υποχρέωσαν να βγουν έρποντας από την ανατολική έξοδο. Πέρασαν πάνω από τζάμια και χαλάσματα, μέχρι να τους διατάξουν να ξαπλώσουν μπρούμυτα στη φλογισμένη από τον ήλιο άσφαλτο του δρόμου. Τους είχαν θέσει υπό περιορισμό. Διψασμένοι και εξαντλημένοι έμειναν εκεί για πολλή ώρα. Μερικά κορίτσια έπαθαν εγκαύματα από την καυτή άσφαλτο. Κι ενώ ο Κωνσταντινίδης κόντευε να λιποθυμήσει από τη ζέστη, ένα Αιγυπτιώπουλο του σκέπασε το πρόσωπο με το πουκάμισο του…Το μεσημέρι τους διέταξαν να μπουν σε στρατιωτικά οχήματα, για να πάνε για σύντομη ανάκριση στο Αρχηγείο. Εκεί τους ντόπιους τους κατέβασαν, ενώ τα παιδιά με τον Κωνσταντινίδη όχι, μόνο τον Βαλλά.

          Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να τους ειδοποιήσουν πως ήταν ελεύθεροι. Το φορτηγό τους άφησε στο τότε κέντρο ¨Κοσμοπόλιταν¨. Με πολλές προφυλάξεις, άφησαν τους κεντρικούς δρόμους όπου κυκλοφορούσαν τεθωρακισμένα και πήραν τις παρόδους και τα χωράφια. Είχε έρθει το ηλιοβασίλεμα όταν συνάντησαν ένα διάκο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, τον οποίο ο Κωνσταντινίδης παρακάλεσε να συνοδεύσει τα παιδιά ως το Μέλαθρο Ευγηρίας.

          Την άλλη μέρα πήγε και τα είδε, όπως και τις άλλες μέρες. Τι θα έκαναν όμως, πως θα έφευγαν ; Οι συγκοινωνίες είχαν εξαρθρωθεί, τα καταστήματα και η τροφοδοσία ήταν προβληματικά, και κυρίως δεν υπήρχαν χρήματα. Ευτυχώς τους κάλυψε ο υπεύθυνος του Μελάθρου Χριστάκης Αγαπίου, ενώ τα παιδιά δεν εξέφρασαν κανένα παράπονο. Και μετά από αγωνίες, τρεχάματα και παρακλήσεις βρέθηκε η ευκαιρία. Τα Αιγυπτιώπουλα έφυγαν αεροπορικώς για Κάιρο το πρωί της 19^ης Ιουλίου. Φάνηκαν πολύ τυχερά. Το άλλο πρωί, 20 Ιουλίου, ξέσπασε η καταιγίδα του Τουρκικού Αττίλα…

         

Σημείωση 1 : Να θυμίσουμε πως το πραξικόπημα της 15/7/1974 στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε από την Εθνική Φρουρά της Κύπρου και μερίδα στελεχών του ΕΟΚΑ Β΄, κατ΄ εντολή της Χούντας των Συνταγματαρχών του Δημήτρη Ιωαννίδη, με σκοπό την ανατροπή του εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ και την επίτευξη ένωσης με την Ελλάδα.

 

Σημείωση 2 : Ο Αιγύπτιος Υπουργός Εξωτερικών Ισμαήλ Φάχμυ, σχολιάζοντας το πραξικόπημα στην Κύπρο, δήλωσε ότι ο Πρόεδρος Σαντάτ παρακολουθεί με μεγάλη ανησυχία τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Κύπρο. Όλος ο κόσμος, τόνισε, πρέπει να δράσει για να διατηρηθεί η ανεξαρτησία και η σταθερότητα στο νησί.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ