Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΣΤΟ ΧΘΕΣ ΕΝΕΠΝΕΕ ΠΟΙΗΣΗ 

ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΛΩΔΙΕΣ

 

Γύρω στα 1920 η μικρή τότε ποιήτρια Κατίνα Παΐζη (1911-1996) βρέθηκε με την εύπορη οικογένεια της στην Αλεξάνδρεια. Ένα απόγευμα, όπως συνηθιζόταν στα αστικά αιγυπτιώτικα σπίτια, προσκλήθηκε σε φιλικό σπίτι για να ακούσει μουσική δωματίου. Εκεί γοητεύτηκε από το βιολοντσελίστα της ορχήστρας Γιώργο Ζωγράφο – τον οποίο αργότερα παντρεύτηκε – κι εμπνεόμενη από αυτόν τον νεανικό έρωτα έγραψε το παρακάτω ποίημα, που δεκαετίες αργότερα μελοποίησε ο Βασίλης Δημητρίου και το 1998 τραγούδησε τόσο εμφαντικά ο Χρήστος Θηβαίος:

 

Πόσο πολύ σ΄ αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθης,/ καλέ, που δεν εχάρηκες στα χείλη μου φιλιά./ Απ’ τη ζωή μου επέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης/ καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά./ Τα χέρια μου δεν έδεσα τριγύρω στο λαιμό σου,/ δεν έσταξε απ’ τα μάτια μου το δάκρυ μου θολό./ Κουνούσα το μαντήλι μου αλαφρά στο μισεμό σου/ και σιωπηλά σου ευχότανε η ψυχή μου στο καλό./ Δεν είδες το τρεμούλιασμα των κουρασμένων μου ώμων./ Δε μάντεψες τη θύελλα που εκλειούσα στην ψυχή./ Μήτε πως ήμουν σύντροφος των μακρυνών σου δρόμων/ κι όλη μου η σκέψη ανέκφραστη σ΄ άγγιζε προσευχή./ Κι αν ήρθαν μέρες πένθιμες και νύχτες θολωμένες,/ που η μοναξιά με τρόμαζε και μου ΄παιρνε το νου,/ τώρα κρατώ στη θύμηση στιγμές ευτυχισμένες/ κάποιου καιρού αλησμόνητου ωραίου κι αληθινού./ Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις,/ ω εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή,/ αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δεν θα το μάθεις/ πως οι στιγμές που μου ΄δωκες αξίζουν μια ζωή.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ