ΛΙΛΙΑΝ ΤΡΑΣΕΡ : Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ

 

Η Λίλιαν Χαντ Τράσερ γεννήθηκε στο Τζακσονβιλ της Φλόριντα το 1887. Η μητέρα της ήταν Κουακέρη, αλλά κατόπιν έγινε Ρωμαιοκαθολική και έτσι η Λίλιαν μεγάλωσε ως Καθολική στο Μπράνσγουικ της Τζόρτζια. Η Τράσερ ασπάστηκε την Πεντηκοστιανή πίστη μέσω της κυρίας Μάτι Πέρι, μιας ανεξάρτητης ευαγγελίστριας και ακτιβίστριας.

Ενώ ήταν ακόμα στα τέλη της εφηβείας της, φοίτησε σε ένα Βιβλικό κολέγιο για ένα εξάμηνο και στη συνέχεια εργάστηκε στο Ορφανοτροφείο ¨Miss Perry΄s Faith¨ στη Βόρεια Καρολίνα από το 1908 έως το 1910, αφού δεν κατάφερε να βρει την εργασία που ήθελε ως δημοσιογράφος. Μετά που αρραβωνιάστηκε τον ιερέα Τομ Τζόρνταν, η Τράσερ άκουσε έναν ιεραπόστολο από την Ινδία να μιλάει. Αποφασίζοντας ότι η αποστολή της βρισκόταν στην Αφρική, διέλυσε τον αρραβώνα δέκα ημέρες πριν από τον γάμο, αφού ο υποψήφιος σύζυγός της δεν συμμερίστηκε το θείο κάλεσμα της. Η Τράσερ είχε διδάξει και σε ένα δεύτερο Βιβλικό σχολείο στη Νότια Καρολίνα, ήταν πάστορας σε μια Πεντηκοστιανή εκκλησία και ταξίδεψε για λίγο με έναν ευαγγελιστή, αλλά αργότερα επέστρεψε στην εργασία της ξανά στο ορφανοτροφείο.

Το 1910 συναντώντας τον Πάστορα Μπρέλσφορντ του αιγυπτιακού Ασσιούτ σε ένα ιεραποστολικό συνέδριο, η Τράσερ αποφάσισε να αψηφήσει τις επιθυμίες της οικογένειάς της και να φύγει για την Αίγυπτο. Έτσι, εμπνευσμένη επίσης και από το τυχαίο άνοιγμα μιας Βίβλου στις ¨Πράξεις¨ (7:34) που αναφερόταν στην Αίγυπτο, η Λίλιαν και η αδερφή της Τζένι απέπλευσαν το 1911 για την Αφρική με λιγότερα από 100 δολάρια στις τσέπες τους.

Φτάνοντας στο Ασσιούτ, σύντομα συνάντησε έναν άντρα που πήγε στην ιεραποστολή αναζητώντας κάποιον να φροντίσει μια ετοιμοθάνατη γυναίκα. Η Λίλιαν πήγε να δει τη γυναίκα, η οποία όμως πέθανε λίγο μετά την άφιξη της, αφήνοντας πίσω το υποσιτισμένο ετοιμοθάνατο κοριτσάκι της και μάλιστα ο μεταφραστής τους είπε πως η γιαγιά του σχεδίαζε να το πετάξει στο Νείλο. Με τη σκέψη αυτή, η Λίλιαν δεν μπόρεσε να εγκαταλείψει το μωρό, το οποίο και ονόμασε Φαρίντα. Έτσι, άφησε πίσω την ιεραποστολική της οργάνωση και δημιούργησε ένα ορφανοτροφείο.  Μέχρι τις αρχές του 1918, το ορφανοτροφείο αυτό είχε πενήντα παιδιά και οκτώ χήρες. Όταν η Τράσερ επέστρεψε για λίγο στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1919 και είδε την οικονομική και πνευματική υποστήριξη που μπορούσε να βρει στις ¨Συνάξεις του Θεού¨, εντάχθηκε στο εν λόγω κίνημα με τον ιεραποστολικό προσανατολισμό. Με την επιστροφή της στην Αίγυπτο, επέκτεινε την αποστολή της ώστε να συμπεριλάβει χήρες και τυφλούς.

Η Λίλιαν Τράσερ εργάστηκε επί 50 χρόνια ανάμεσα στα ορφανά της Αιγύπτου και σε άλλους καταφρονημένους ανθρώπους, χωρίς να πάρει ποτέ ούτε μία μέρα άδεια… Μέχρι το θάνατό της το 1961, το ¨Ορφανοτροφείο Lillian Trasher¨ είχε φτάσει τα 1.200 περίπου παιδιά. Σήμερα, το ίδρυμα βρίσκεται εξ ολοκλήρου στην ευθύνη των ¨Συνάξεων του Θεού¨ της Αιγύπτου, με το 85% των καθημερινών του αναγκών να καλύπτεται με δωρεές από τις Πρεσβυτεριανές εκκλησίες της Αιγύπτου, την Εταιρεία Σωτηρίας Ψυχών και άλλα αιγυπτιακά εκκλησιαστικά ιδρύματα.

Η ¨Μητέρα του Νείλου¨ Λίλιαν, όπως έμεινε γνωστή, είναι θαμμένη στο νεκροταφείο του ορφανοτροφείου της, ενώ η Επισκοπική Εκκλησία αναγνωρίζει την ημερομηνία του θανάτου της ως εορτή.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

ΣΟΥΕΖΑΚΙ ΜΟΥ

        Τις Κυριακές με ¨Στέλλα¨ παγωμένη

        και στο τραπέζι μοσχαράκι με γιουβέτσι

        η οικογένεια γύρω όλη μαζεμένη

        στο μακρινό, μα τόσο κοντινό, Σουβέτσι.

 

        Σήμερα πίσω στην Αθήνα την καυτή

        η οικογένεια στους ανέμους σκορπισμένη

        μα πόσο άνοστο στο στόμα το φαΐ

        και το Σουέζ μια σκέψη δακρυσμένη…

 

            Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

 

Η ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΜΠΑΛΑΡΙΝΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΤΣΙΟΥΛΗ

ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

 

Με ιδιαίτερη αγάπη για την κίνηση από τα μικράτα της, η Αντιγόνη Τσιούλη στα 6 ξεκίνησε μαθήματα μπαλέτου σε μια σχολή του Χαϊδαρίου. Σημαντικό ρόλο στην ατσάλωση της χορευτικής της θέλησης έπαιξε η δασκάλα της Τάνια Μιλτενόβα, ενώ σε ηλικία 14 ετών έδωσε εξετάσεις και πέρασε στο φυτώριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το 2010 φοίτησε για ένα χρόνο στο προεπαγγελματικό τμήμα της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης και το 2011 έγινε δεκτή στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, απ΄ όπου και αποφοίτησε το 2014 από το τμήμα  χορευτών-καθηγητών χορού. 

Ψάχνοντας ευκαιρίες στο εξωτερικό, πέρασε από οντισιόν και το Νοέμβριο του 2014 έγινε δεκτή στην Εθνική Όπερα του Καΐρου. Τον πρώτο χρόνο η θέση της ως χορεύτρια ήταν στο corps de ballet, ενώ από το 2015 έως σήμερα είναι σολίστ. Παράλληλα, διδάσκει μπαλέτο στο Lycée Français du Caire. Όπως έχει δηλώσει : ¨Στην Όπερα του Καΐρου βρήκα χώρο να αναπνεύσω καλλιτεχνικά, να εξελιχθώ, και να δοκιμάσω ρόλους που με μεταμόρφωσαν ως χορεύτρια και ως άνθρωπο¨.

Όσο για τη σχέση της με τη Νειλοχώρα αναφέρει πως : ¨Έχω έναν ιδιαίτερο δεσμό με την Αίγυπτο, ύστερα από τα χρόνια που ζω εδώ. Νιώθω ευγνώμων που με εμπιστεύτηκαν, που μου πρόσφεραν εργασία και που έχω κερδίσει τόσες εμπειρίες από τα ταξίδια μου στο εξωτερικό. Ερωτεύτηκα το Νείλο, το Ασσουάν με τις φελούκες του, το φαγητό τους, τον πολιτισμό τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τοπία πλέοντας το Νείλο και την πανέμορφη Ερυθρά Θάλασσα¨.

 

ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

JEAN AGELOU

Ο ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΗΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ

ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

 

Ο Jean Bernard Agélou, ο οποίος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια στις 16/10/1878, ήταν Αιγυπτιώτης φωτογράφος γνωστός για τις γυμνές φωτογραφίες που τράβηξε στις αρχές του 20^ου αιώνα. Οι φωτογραφίες του φέρουν την υπογραφή ¨JA¨ και ένα από τα αγαπημένα του μοντέλα αναγνωρίζεται με το μικρό όνομα Fernande χάρη σε μια αφιέρωση στο πίσω μέρος μιας φωτογραφίας και όχι το μοντέλο Modigliani Fernande Barrey, όπως κάποιες φορές γράφεται.

Η δεκαετία του 1900 σηματοδότησε μια χρυσή εποχή της ερωτικής φωτογραφίας, αλλά οι εικόνες κυκλοφορούσαν κρυφά και οι φωτογράφοι αναγκάζονταν να ασκήσουν τη συγκεκριμένη δραστηριότητα με διακριτικότητα. Εξ ου και προφανώς η υπογραφή ¨JA¨, γνωστή σήμερα στους συλλέκτες, πίσω από την οποία κρυβόταν ο Αγγέλου.

Χρειάστηκε πολύς καιρός για να ανακαλυφθεί ο πραγματικός δημιουργός που είχε γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια από Ελληνίδα μητέρα και Γάλλο πατέρα, τον Paul Agélou, Γάλλο ταχυδρόμο στην Κωνσταντινούπολη, ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (1901).

Ο Jean έφυγε για το Παρίσι στις αρχές του αιώνα και δημιούργησε το φωτογραφικό του στούντιο στον τελευταίο όροφο ενός κτιρίου στη rue Marcadet στο 18^ο διαμέρισμα. Καταξιωμένος πορτραιτίστας, έκανε τα πρώτα του βήματα στη γυμνή φωτογραφία δημοσιεύοντας τις φωτογραφίες του στο περιοδικό ¨L'Étude Scolaire¨, μια έκδοση που προοριζόταν θεωρητικά για καλλιτέχνες και η οποία είχε έως και 20.000 συνδρομητές. Έγινε επίσης ο αυτό-εκδότης καρτ-ποστάλ, ένα μέσο που τότε βίωνε τη χρυσή του εποχή. Ο Jean συνεργαζόταν με τον αδερφό του Georges Agélou, ο οποίος φρόντιζε για τις εμπορικές πτυχές της επιχείρησης, ενώ ο Jean ασχολούταν με την αναζήτηση των μοντέλων και τις λήψεις.

Οι φωτογραφίες ήταν τραβηγμένες στο στούντιο και σε φυσικό φως, ενώ τα σκηνικά παραγγέλνονταν σε ζωγράφους που δημιουργούσαν όλα τα είδη των διακοσμήσεων. Εκτός από καρτ-ποστάλ, ο Αγγέλου παρήγαγε και στερεοσκοπικές εικόνες, αν και αυτές είναι πιο σπάνιες. Φωτογράφιζε τόσο με κανονική όσο και με στερεοσκοπική κάμερα κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας με ένα μοντέλο. Πάντως, τα ήθη είχαν αλλάξει πολύ με τα χρόνια. Παραδόξως, αναφέρεται πάντα ως ηλικία των μοντέλων τα 20 με 24. Ένα από αυτά όμως, ήταν μόλις 14 ετών, κάτι που αναμφίβολα θα ήταν συγκλονιστικό στη ¨σύγχρονη¨ εποχή και θα οδηγούσε το φωτογράφο στα δίχτυα του νόμου. Εκείνη την εποχή, για να τηρηθεί ο νόμος της 16/3/1899 και ο πιο περιοριστικός νόμος της 7/4/1908, τα ερωτικά περιοδικά πωλούνταν ή αποστέλλονταν σε σφραγισμένους φακέλους. Μέσω της αυτολογοκρισίας, το πλήρες γυμνό εξαφανίστηκε στα μέσα του 1908 από όλα τα περιοδικά. οι στοκ εικόνες ρετουσαρίζονταν, προσθέτονταν ένα σεμνό πέπλο ή μερικά εσώρουχα και η βούρτσα του ρετούς εξαφάνιζε τις ηβικές τρίχες. Δεν θα τα ξαναβλέπαμε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970, εκτός από την Ιαπωνία όπου εξακολουθούσαν να είναι απαγορευμένα και σε χώρες που υπόκεινται σε θρησκευτικό σκοταδισμό. Από την άλλη, οι φωτογραφίες του Αγγέλου, που πιθανόν να τόνωναν το ηθικό των στρατευμάτων, διέφυγαν από τη λογοκρισία και κυκλοφόρησαν στα χαρακώματα κατά τη διάρκεια του Α΄π.π.

Στις 2/8/1921 στο Autry-le-Châtel, ο Jean Agélou σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα μαζί με τον αδελφό του Georges, σε ηλικία 42 ετών.

Ο Christian Bourdon, ένας σπουδαίος συλλέκτης καρτ-ποστάλ, έχει ανακατασκευάσει τη βιογραφία του Jean Agélou και έχει προσπαθήσει να σχεδιάσει μια όσο το δυνατόν πληρέστερη μονογραφία για αυτόν τον δημιουργό, σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 2006 από τις εκδόσεις Marval.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΝΤΑΦΩΤΗΣ – ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΒΑΘΗ

ΕΝΑΣ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΪΡΟ

 

Η οικογένεια Νταφώτη ήταν μία εκ των αρχοντικών οικογενειών της Κρήτης που προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες σε αίμα και χρήμα στους Κρητικούς Αγώνες, πολλά της μέλη δε, διέπρεψαν ως αρχηγοί και καπεταναίοι στις διάφορες Κρητικές Επαναστάσεις, ενώ και τα πεδία των μαχών των Μακεδονικών Αγώνων γνώρισαν πολεμιστές και αρχηγούς σωμάτων, και ποτίστηκαν από το αίμα των Νταφώτηδων. Μάλιστα, η κεντρική αρτηρία των Αρχανών φέρει το όνομα τους.

Ο Ιωάννης Νταφώτης γεννήθηκε στο Αβδού στις 16/5/1866, λίγο πριν ξεσπάσει η Κρητική Επανάσταση (1866-1868), κατά την οποία ο πατέρας του Νικόλαος έδρασε ως οπλαρχηγός. Μετά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση του στην Αθήνα σπουδάζει στη Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας. Τελειόφοιτος ακόμη, ιδρύει στην Αθήνα με άλλους συμπατριώτες του φοιτητές τον Ιανουάριο 1890 τον ¨Ιερό Λόχο των Ανατολικών Επαρχιών Κρήτης¨.

Η στρατιωτική του σταδιοδρομία όμως, τερματίζεται άδοξα το 1891 όταν ως Λοχίας Ιππικού και αρχιφύλακας των στρατιωτικών φυλακών Μεντρεσέ απελευθερώνει τέσσερις υπαξιωματικούς που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, αφού τους θεωρεί αθώους και καταλήγει στην Κρήτη. Κατόπιν ως εθελοντής του Γαλλικού Στρατού λαμβάνει μέρος στην Εκστρατεία της Δαχομέης και ύστερα εγκαθίσταται στο Παρίσι.

Το 1896 μέσω Αιγύπτου και Αθηνών φθάνει στην Κρήτη, όπου τον Ιούλιο του ίδιου έτους, μαζί με 18 ενδουσιώδεις νέους, ιδρύει το Τάγμα των Επίλεκτων Κρητών, η δύναμη του οποίου έφτασε περί τα μέσα του Αγώνα σε 251 αξιωματικούς και στρατιώτες. Το Τάγμα αυτό, υπό τη διεύθυνση του, έδρασε για 3 μήνες προασπίζοντας γενναία και ηρωικά τις Αρχάνες και όλη τους την περιφέρεια από τις επιθέσεις των Τούρκων που ήταν δεκαπλάσιοι σε αριθμό. Ταυτόχρονα, ο Ιωάννης Νταφώτης διετέλεσε Φρούραρχος των Αρχανών. Παρόλα αυτά, ο ριψοκίνδυνος αυτός πατριώτης δοκίμασε τελικά το δηλητήριο της αγνωμοσύνης, αφού οι περισσότεροι άνδρες του τον εγκατέλειψαν…

Το 1900 διορίζεται τιμής ένεκεν από τους Γάλλους Υγειονόμος στο Σουέζ. Το 1904 στρατολογεί 100 Κρήτες εθελοντές, με τους οποίους το 1905 εκστρατεύει στην Κεντρική Μακεδονία. Το 1912 πολεμάει για την απελευθέρωση της Ηπείρου, ενώ το 1915 αγωνίζεται υπέρ της συγκρότησης από την Κρητική Αδελφότητα Αιγύπτου  μιας ¨Ελληνικής Λεγεώνας¨ για την ενίσχυση των συμμαχικών δυνάμεων.

Στο Κάιρο τώρα, οι αδελφές Κατερίνα, Ξένη και Ευαγγελία Βάθη, που μόλις είχαν εγκατασταθεί στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα, είχαν ιδρύσει το 1914 ένα σημαντικό Φιλολογικό Σαλόνι. Κόρες του Παπά Βάθη, εφημέριου στον Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής Αθηνών, η πρώτη ήταν διευθύντρια του Ελληνικού Νοσοκομείου Καΐρου, η δεύτερη δασκάλα στην Κοινοτική Σχολή του Ζεϊτούν και η τρίτη, η Ευαγγελία, οδοντίατρος με ψύχωση για τον δημοτικισμό, σε τέτοιο βαθμό που στον κύκλο των διανοουμένων ήταν γνωστή ως ¨Καλοχαμπάρια¨, από τη ¨μετάφραση¨ του ονόματος της… Στα Σαλόνι αυτό, εκτός των άλλων σημαντικών ανθρώπων, σύχναζε όταν βρέθηκε κάποια εποχή στο Κάιρο και ο Στρατηγός Λαπαθιώτης με τον ποιητή γιο του Ναπολέοντα, ένα Σαλόνι που διατηρήθηκε για 10 χρόνια, πλουσιότατο από αποδοτικής απόψεως.

Και φτάνουμε στο 1924. Μια απροσδόκητη συνάντηση της Ευαγγελίας, της αφυπνίζει ένα παλιό αίσθημα και της ζωντανεύει το μοναδικό της ειδύλλιο, το οποίο είχε πλέξει κάποτε όταν φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είχαν πρωτογνωριστεί στο πατρικό της σπίτι, όπου ο πατέρας της Παπά Βάθης τον προστάτευσε καταδιωκόμενο από τα όργανα της Ασφαλείας. Κάποτε όμως χωρίστηκαν, τράβηξε ο καθένας το δρόμο του και ξεχάστηκαν. Φαινομενικά όμως. Διότι ενδόμυχα ποτέ τους δεν έπαυσαν να ελπίζουν πως κάποια μέρα θα κατόρθωναν να επιτύχουν ότι είχαν ονειρευτεί και ποθήσει. Εκείνη χρόνια τώρα στο Κάιρο ως οδοντίατρος, κι εκείνος στο Υγιειονομείο του Σουέζ ως αξιωματικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης. Αν και στην Αίγυπτο κι οι δυο τους δεν είχαν καμία επαφή ή επικοινωνία μεταξύ τους. Γι΄ αυτό και η απρόοπτη συνάντηση τους στο Κάιρο, σε μια χορευτική συγκέντρωση, τους επανέφερε στις ευτυχισμένες παλιές τους αναμνήσεις, ώσπου μια μέρα τα στέφανα του γάμου επισφράγισαν τους ευγενείς πόθους της Ευαγγελίας Βάθη και του Ιωάννη Νταφώτη !

Δυστυχώς όμως, ο γάμος αυτός ήταν γραφτό να αποβεί ο τάφος του έρωτα τους και το τέλος της επιστημονικής σταδιοδρομίας της Ευαγγελίας. Ψυχικός κλονισμός, προσποιητός κατά το πλείστον προς αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων εκ με μέρους των Ελληνικών Αρχών, οδηγεί τον Νταφώτη στο Φρενοκομείο της Αμπασίας, όπου πριν παρέλθει χρόνος πεθαίνει άδοξα στις 25/4/1928.

Η Ευαγγελία, μαζί με τις αδελφές της, ύστερα από το τραγικό φινάλε του όλου δράματος, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την Αίγυπτο και να εγκατασταθούν στην Ασμάρα της Ερυθραίας. Κι έτσι το φιλόξενο σπίτι των αδελφών Βάθη διαλύεται και μαζί του και το Φιλολογικό Σαλόνι. Έκτοτε, κανείς από το περιβάλλον τους στο Κάιρο δεν έμαθε νέα τους και τα ίχνη τους σβήστηκαν όπως ο έρωτας της Ευαγγελίας και του Ιωάννη…

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

 

Η ¨ΣΑΡΠΑΚΕΙΟΣ ΠΟΛΥΚΛΙΝΙΚΗ¨ ΚΑΪΡΟΥ

Ο Σαντορινός επιχειρηματίας Στυλιανός Σαρπάκης (1850-1952) και ο γιος του Αλέξανδρος (1905-1970) προσέφεραν πολλά τόσο στον Ελληνισμό του Καΐρου, όσο και της αιγυπτιακής και ελληνικής κοινωνίας εν γένει.

Κορωνίδα αυτής της προσφοράς για τον πρώτο ήταν η δωρεά δύο πολεμικών αεροσκαφών το 1938 στην Ελληνική Κυβέρνηση και για τον δεύτερο η  δωρεά το 1959 5.500 λιρών για την ίδρυση της Αστυκλινικής του Ελληνικού Νοσοκομείου Καΐρου της Κοινότητας.

Γι΄ αυτή τη ¨Σαρπάκειο Πολυκλινική¨, που άνοιξε τις πύλες της στο κοινό την 1/10/1959, αξίζει να καταγραφούν τα εξής :

Δημιουργήθηκε επί τη βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Δ. Σβορώνου και το έργο ανατέθηκε στον εργολαβικό οίκο του Εμμ. Μπουρμπουχάκη.

Η Πολυκλινική είχε δύο πτέρυγες. Η μία περιλάμβανε Παιδιατρική Κλινική υπό τον ιατρό Ιω. Αμβούργη, Οδοντιατρική Κλινική, Ωτορινολαρυγγική Κλινική, Αίθουσα Α΄ Βοηθειών, δύο Χειρουργεία προχείρων επεμβάσεων και διάφορες αίθουσες αναμονής για τους ασθενείς των κλινικών αυτών, ενώ υπήρχε εγκατάσταση σύγχρονου κλιματισμού. Η άλλη περιλάμβανε Οφθαλμολογική Κλινική, Σκοτεινό Θάλαμο, πρόχειρο Χειρουργείο, διάφορες αίθουσες αναμονής και Νευρολογική Κλινική, η είσοδος της οποίας ήταν τελείως χωριστή. Το Νευρολογικό περιλάμβανε αίθουσα αναμονής, αίθουσα εξετάσεως, αίθουσα ηλεκτροσόκ και μικρή αίθουσα αναπαύσεως.

Εκατοντάδες είναι οι ασθενείς που νοσηλεύτηκαν στη ¨Σαρπάκειο Πολυκλινική¨ του Ελληνικού Νοσοκομείου Καΐρου, του μόνου σήμερα ελληνικού κοινοτικού νοσοκομείου της Αφρικής, με ιδιαίτερα καταρτισμένο προσωπικό, μεταξύ του οποίου κορυφαίων Ελλήνων, Αιγυπτίων και ξένων επιστημόνων.

 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ