Η ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Δεν είναι μόνο λέξεις και φράσεις, αλλά και πράξεις που συνεχίζουν στο σήμερα τη μακρά πορεία τους από την απώτατη αρχαιότητα σε ολόκληρη τη γη. Μια τέτοια πράξη που πραγματικά προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι και η δια του αίματος αυτοκτονία.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές είναι μια τέτοιου είδους αυτοκτονία νεαρής Αιγυπτίας φελάχας που έλαβε χώρα το Σεπτέμβριο του 1955, αυτοκτονία που οδήγησε τον αείμνηστο Αιγυπτιώτη καθηγητή αραβικής φιλολογίας και θεολογίας Ευγένιο Μιχαηλίδη, να δημοσιεύσει στον αλεξανδρινό ¨Ταχυδρόμο¨ ένα εξαιρετικά κατατοπιστικό σχετικό άρθρο, μέρος του οποίου αξίζει να αναδημοσιεύουμε :

Ο ανταποκριτής λοιπόν της αιγυπτιακής εφημερίδας ¨Αχράμ¨ από το χωριό Χάνικατ είχε πληροφορήσει την κοινωνία της Νειλοχώρας για την αυτοκτονία μιας φελάχας ονόματι Φάτιμε Χασσανέιν Σαντούκατ, η οποία είχε καταπιεί ένα ποτήρι αίμα χαλασμένο.

Τι είδους όμως ήταν αυτό το χαλασμένο αίμα ; Μήπως ήταν το ¨ταύρειον αίμα¨ των αρχαίων, το οποίο αναφέρουν αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς ;

Ο Ηρόδοτος γράφει πως ο Φαραώ της Αιγύπτου Ψαμμήτικος ¨αίμα ταύρου πίων απέθανε παραχρήμα¨. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μιλώντας περί του θανάτου του πατέρα του Ιάσωνα σημειώνει ότι αυτός αναγκάστηκε ¨πιείν αίμα ταύρου¨. Ο Πλούταρχος τονίζει ότι ο Θεμιστοκλής θέλοντας να θέσει τέρμα στη ζωή του ¨αίμα ταύρου έπιεν¨. Ο Αριστοφάνης, ο Πλίνιος και άλλοι μιλούσαν περί θανάτου δια πόσεως ¨αίματος ταύρου¨.

Απ΄ όσα γνωρίζουμε όμως, το αίμα του ταύρου και άλλων φαγώσιμων ζώων δεν περιέχει στοιχεία δηλητηριώδη, τα οποία να προκαλούν το θάνατο και μάλιστα ¨παραχρήμα¨ όπως παρατηρεί ο Ηρόδοτος. Στη Συρία και στο Λίβανο μέχρι σήμερα ¨για μεζέ¨ τρώνε ωμό κρέας με το αίμα του. Στη Γερμανία το χοιρινό αίμα είναι περιζήτητο. Στην Αίγυπτο καλοπληρώνεται το αίμα της χελώνας, το οποίο σερβίρουν στην ντόπια κοινωνία ευτραφείς γυναίκες. Γνωρίζουμε ότι η πόση του αίματος παλαιόθεν απαγορευόταν από τους Εβραίους, καθώς και η βρώση κρέατος με αίμα (Α΄ Σαμ., Ψαλμ. Ιστ΄, Ιεζ. λγ΄, 25 Γεν. θ΄, 4 Λευΐτ. ιστ΄, κτλ.). Υπάρχουν όμοια χωρία και στην Καινή Διαθήκη. Σε μία Σύνοδο των Αποστόλων αποφασίστηκε ¨η από του αίματος αποχή¨. Κατά ταύτα η Εκκλησία ορίζει για τους αιμοπότες κληρικούς καθαίρεση, για δε τους λαϊκούς αφορισμό (Στ΄ Οικουμ. Σύνοδ., καν. στ΄).

Ούτως ή άλλως γεννάται η ερώτηση : Τι είδους αίμα χρησιμοποίησε η αυτοκτονήσασα φελάχα του χωριού Χάνικατ και το οποίο επέφερε ¨παραχρήμα¨ το θάνατο της ; Αναμφίβολα πρόκειται περί αίματος ταύρου, το οποίο χρησιμοποιούν ιδίως οι φελάχες βάζοντας το στα προσφερόμενα σε αντίζηλους πιοτά (καφέ, τσάι, κτλ.) όπως επιφέρουν το θάνατο τους.

Επομένως ενταύθα η λέξη ¨ταύρος¨ δεν σημαίνει το τετράποδο γνωστό ζώο, το βόδι, τον μπογά, αλλά το περίνειο, το αιδοίο του ανδρός. Στα ελληνικά λεξικά μας ο ταύρος έχει τη σημασία του αιδοίου του ανδρός. Δυνάμεθα ακινδύνως να εννοήσουμε με το αίμα του ταύρου, την εμμηνορρυσία, τα καταμήνια, την περίοδο και τα επιμήνια, τα οποία ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης ονομάζει γυναικεία ή ωραία.

Η ποσότητα του αίματος αυτού, η οποία ποικίλει από 30 έως 600 γραμμάρια και κατά μέσο όρο είναι 150 ως 200, περιέχει αρσενικό, μαγνήσιο, θείο, ασβέστιο και φώσφορο. Αυτά λέγουν οι βιολόγοι και οι χημικοί και αυτό γνωρίζουν αναμφίβολα μέσω πείρας και παράδοσης οι γυναίκες της Αιγύπτου και ιδίως οι φελάχες. Αυτό γνώριζε και η Φάτιμε, η οποία αρνούμενη να λάβει ξένο πρόσωπο προς την τρυφερή καρδιά της, αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή της αυτοκτονώντας μ΄ αυτό το πρόχειρο μέσο. Γέμισε το ποτήρι με τρόπο που γνώριζε η ίδια εκ τούτου του αίματος το οποίο ο ανταποκριτής της ¨Αχράμ¨ ονομάζει ¨αίμα χαλασμένο¨ (νταμ φάσιντ), το κατάπιε και παραχρήμα επήλθε ο ποθητός τερματισμός της ζωής της, ο θάνατος¨…

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ